Fractievoorzitter Ary Cramer van Gemeente Belangen Hendrik-Ido-Ambacht roert in zijn koffie en kijkt zijn vrouw diep in de ogen. Hij heeft zojuist een besluit genomen. Zijn echtgenote neemt een afwachtende houding aan, want ze weet dat het hoge woord er nu uit gaat komen. Ary neemt een flinke slok, zet zijn kopje op het bijzettafeltje en verzucht: ,,Vanavond ga ik er wat van zeggen Loes.”
Zij kijkt bewonderend naar haar moedige echtgenoot. De gemeente mag in haar handjes knijpen met deze man, háár ,man, die tenminste durft te zeggen waar het op staat. Bij de deur geeft ze hem een zoen en zegt: ,,Zet hem op vanavond. Doe het voor Ambacht jongen, doe het ook voor mij!” Ary kijkt nog één keer om als hij bijna om de hoek is. Hij werpt Loes een handkusje toe, checkt nog even of zijn toespraakje in zijn tas zit en zet dan vastberaden koers richting Stadhuis.
Als hij enkele minuten later de raadszaal binnenkomt hoort hij niet eens dat er om hem heen driftig gefluisterd wordt. ,,Hij gaat er straks iets van zeggen. Laat hem maar eventjes met rust.”
De burgemeester opent de vergadering en Ary wipt onrustig op zijn stoel. Veel onderwerpen van die avond gaan een beetje aan hem voorbij, want in zijn hoofd repeteert hij driftig de compositie van volzinnen die gisteravond zo vloeiend uit zijn pen rolde. Dan is het moment aangebroken en Ary schraapt nog één keer de keel: ,,Mijnheer de voorzitter. Maar al te vaak wordt in gemeentelijke publicaties over samenwerking tussen ons Ambacht en Zw… Zw… Zw… dat tuindersdorp hiernaast, de term Zwijndrechtse waard gebruikt, waarmee vergeten wordt dat wij een zelfstandige gemeente zijn. Samenwerking kan soms best nuttig zijn, maar dat mag niet ten koste gaan van onze eigen identiteit.”
Minuten lang blijft het stil. Hier valt niets aan toe te voegen. Dan volgt een daverend applaus. Ary schrikt wakker, kijkt zijn vrouw, naast hem in de echtelijke sponde, diep in de ogen en zegt met hese ochtendstem: ,,Vanavond ga ik er iets van zeggen Loes.”