Eén reactie

1. In de column van Kees Thies worden de lezers van AD De Drechtsteden op 13 februari jl. er maar weer eens aan de haren bijgesleept hoe het achter de schermen in de politiek gaat: Let’s (twitter)twist again. Was politiek in de vergaderzaal toch al niet zo populair bij de meeste inwoners van Dordt (blijkt weer uit recente onderzoekscijfers), de wijze waarop er over en weer twitterberichtjes de wereld in worden geblazen, wijst niet bepaald nog eens extra op bestuurlijke rust, reinheid en regelmaat. En, dat is niet de eerste keer door al dat getwitter.
   Twitteren: ik noem het maar voor het gemak ‘gebral op afstand’. Grootspraak, flink doen buiten het veld, als voorbode op een wedstrijd die nog moet komen. Ik herinner me uit mijn verleden als voetbalscheidsrechter ook van dat soort voorbeelden van verdwazing. In dit geval sportverdwazing. Dat ik voor een wedstrijd werd opgebeld door een bestuurslid met de mededeling: weet u wel scheidsrechter wat er de vorige keer in deze wedstrijd gebeurd is? En ja, hoor ’s zondags voor de wedstrijd, ik was er al als leidsman en vertegenwoordigers van de voetbalbond, toen de tegenpartij arriveerde en er allerlei verwensingen over en weer luidkeels op een afstand van zo’n 50 meter naar elkaars kop werden geslingerd tussen spelers van de thuisploeg en de bezoekers. Je kan je er wel iets bij voorstellen. Op een glijdende schaal zo van ‘je veters zitten nou al los, ha ha’ (nog netjes) tot ‘hé lul, je gaat met je giechel het hek in dat je mij durft te passeren’ ( grof). Je weet dan als scheidsrechter dat je in die wedstrijd de kaarten niet op zak kan houden (handhaven dus is geboden) en, of dat je iets slims moet verzinnen (leiderschap tonen) om de spelers in het veld bij het spel te houden zoals het gespeeld moet worden. In mijn geval had ik beide besturen wijs gemaakt dat de wedstrijd voor trainingsdoelen werd gefilmd en ik kreeg er nog toestemming voor ook om dat te doen. Dat hielp. De kaarten bleven op zak. Over excessen in de voetbalsport en wat er allemaal aan gedaan wordt, wil ik verder niet uitweiden. Wel over de impact, de wijze waarop het imago van die sport wordt ondermijnd door de negatieve invloed die van sportverdwazing uitgaat. Bekende sporters weten daarom dat ze een verantwoordelijkheid als voorbeeld voor anderen hebben, vooral voor jongeren en ze gaan daar op een verstandige wijze mee om. Maar, er zijn ook uitzonderingen: welk jongetje in Frankrijk was na de finale Italië tegen Frankrijk nog blij met een shirtje waar Zidane op stond? Weet je het nog?
   Het verschil tussen sportverdwazing en politiekverdwazing is niet zo groot. Het gaat om het negatieve beeld dat twitteren als politiekverdwazing oproept bij inwoners van Dordrecht, die zich nu net weer een beetje voor de politiek willen gaan interesseren zo rond 19 maart en het effect daarvan op de lokale politiek als geheel. Sommige bekende politici weten niet dat ze een voorbeeldfunctie hebben, of ze kunnen er slecht mee omgaan. Dank je wel twitterende raadsleden en vooral bedankt, omdat er zoveel andere positieve acties worden georganiseerd om juist wel mensen op een positieve manier bij de lokale politiek te betrekken. Dat schiet op dus, of juist niet!
   Het zou goed zijn als de politiek eens zouden gaan nadenken over hoe ze dit soort gedrag, dat tot een negatief imago van de politiek leidt, van binnenuit zouden kunnen tegengaan. In het onderwijs, als voorbeeld, weten ze met wel raad met ongewenst normgedrag rond het gebruik van social media op school door te handhaven, leiderschap te tonen en op te voeden. Er zijn scholen die leerlingen volgen in hun twitter- en facebookgedrag, die een socialmediaprotcol hebben afgesproken met leerlingen en ouders en die vooral handhaven door leerlingen aan te spreken en passende maatregelen te nemen als normen worden overschreden. Dat helpt. Het doel is: voorkomen dat leerlingen elkaar beschadigen en dat het imago van de school beschadigd wordt. Het zou niet zo slecht zijn om ‘het gestamp in de stallen’ in de lokale politiek op deze wijze is aan te pakken.
   Die overeenkomst met koeien die voelen dat de lente nadert en de groene weide in zicht komt met gemeenteraadsleden is overigens wel een rake. Let’s ‘twittertwist’, veel gestamp in de stallen dus op dit moment. Eén dimensie wil ik er nog wel aan toevoegen als het om de overeenkomst tussen stampende koeien en raadsleden gaat. Er zijn ook stampende koeien bij die voelen dat niet de groene weide in zicht komt, maar het slachthuis. En stampende raadsleden: op naar woensdag 19 maart, gehaktdag! Een boer beslist of een koe de weide ingaat, of wordt afgevoerd naar slachthuis. De kiezer doet dat met gemeenteraadsleden. De vergelijking tussen stampende koeien en twitterende raadsleden als het om intelligentie gaat laat ik hier maar buiten beschouwing: zo dom als een……………… . Maak als lezer en kiezer dat verhaaltje zelf maar af en kleur de plaatjes op 19 maart.

   Beantwoorden