,,Jij werkt toch voor de krant? Jij moet zeggen dat hij te ver gaat.’’ Ik heb mijn oude Marokkaanse ex-buurman, ooit woonde hij naast me in mijn allereerste piepkleine huisje aan de Muys van Holystraat, nog nooit zo verontwaardigd gezien en zijn toch al gebrekkige Nederlands heeft vandaag een extra ‘moeterig’ toontje. Nu móet ik tóch altijd al een heleboel hoor, als ik Fahim spreek: ik móet meer fruit eten, ik móet mijn familie de groeten doen, ik móet genieten van het leven ‘want het is zó voorbij’, ik móet afvallen en ik móet nu toch écht een keer bij hem op de thee komen. Ik ken Fahim al een jaar of 25 en ik weet inmiddels dat zijn ‘moeten’ alles te maken heeft met zijn manier van Nederlands spreken en dus weet ik ook dat het allemaal veel dwingender klinkt dan hij het eigenlijk bedoelt. Fahim is namelijk een zachtaardig en uiterst bezorgd man. Als we praten houdt hij voortdurend mijn hand vast en als hij informeert naar mijn welzijn en dat van mijn vrouw en kinderen luistert hij aandachtig en oprecht. Ik hielp hem vroeger wel eens met formuliertjes (,,Wat staat dáár nou weer?’’) en hij hield mij als tegenprestatie gezond met fruit van de markt. Als ik weer eens zo’n papiertje van de een of andere instantie voor hem had ingevuld, kwam hij op zaterdagmiddag met vier meloenen of met een hele doos mandarijnen aanzetten (,,Die móet jij opeten’’) en voor een studentje, levend van een renteloze studielening, was dat een welkome aanvulling op het toch al gebrekkige huishoudbudget dat grotendeels opging aan huur en stapavonden. ,,Waarom zegt hij minder Marokkanen? Waarom moet ik weg? Ik woon hier, mijn kinderen wonen hier, mijn kleinkinderen zijn hier geboren. Ik woon in Dordt, ik ben Dordtenaar, ik heb hier altijd hard gewerkt. Wat doe ik verkeerd?’’ In Fahim’s ooghoek zie ik een traantje opwellen. Hij veegt het, trots als hij is, snel weg in de hoop dat ik het niet gezien heb en zegt: ,,Jij bent journalist. Jij móet wat opschrijven.’’
Bij deze dan… beste Geert, je bent een lul.