We mogen in dit land graag in hokjes denken, want dat is zo lekker overzichtelijk. Ooit heeft bijvoorbeeld iemand het hokje ’55-plus’ bedacht, maar dat hokje bestaat volgens mij al lang niet meer. Een 55-plusser… tja, dat was vroeger een bijna-bejaarde, of toch op zijn minst een gearriveerde heer of dame met een paar centen op zak, toegegeven, nog niet aan de beademing en lopende zonder rollator, iemand met het pensioen ‘in zicht,’ bedaagd, bedaard en niet meer onderhevig aan modieuze prikkels of vernieuwingsdrang. Bestaan die mensen nog? Ik vind het in ieder geval grote onzin, al ken ik wel een paar 55-plussers uit mijn jeugd die inderdaad al vroeg opgebrand en uitgedoofd waren en destijds bewust kozen voor een woning die alleen betreden mocht worden door leeftijdgenoten. Die generatie, geboren in of net na de oorlog, was ook inderdaad een generatie van ‘wederopbouwers’ die al jong begonnen met werken, snel sleten en vroeg ‘afhaakten’ met hulp van vut of WAO. Diep respect voor die mensen, maar de tijden zijn toch echt veranderd. De 55-plusser anno nu is al lang niet meer dezelfde als die 55-plusser uit de jaren zeventig en tachtig: hij of zij heeft vaak nog kinderen in de puberleeftijd (want ‘later’ begonnen), is nog ‘lerende’ en ‘bouwende’ en dus nog lang niet aan het afbouwen en wíl niet in dat hokje ‘senior’ geplaatst worden. Intussen hebben we dit land wél volgebouwd met 55-plus woningen die nu leeg raken omdat veel bewoners verkasten naar echte ouderenwoningen (of Essenhof) en die paar, inmiddels 70- en 80-plussers’ die er nog wél zitten, zijn doodsbenauwd dat hun woningbouwvereniging de lege plekken opvult met jongere mensen. Die ontwikkeling ‘speelt’ onder andere aan de Octant in Dordrecht en aan het IJsvogelplein in Zwijndrecht. Ik vind het onzin-angst, geboren uit een vervlogen en benauwd ‘hokjesgeestdenken’: een flat is gewoon een flat, 55-plussers zijn vandaag de dag gewoon mensen die midden in de samenleving staan en een mix van leeftijden werkt alleen maar bevorderend voor de sociale samenhang en de leefbaarheid van een woonomgeving. Jong, middelbaar, oud, ieder in z’n eigen hok… getverderrie.