Vorige week zag ik in mijn krant een foto van de Grote Kerk, waarop te zien was dat niet alle klokken dezelfde tijd aangeven. In Dordt weten we dus niet precies hoe laat het is en dat is misschien wel symbolisch voor de staat van de stad. Want hoe laat is het nou bijvoorbeeld bij die beloofde mega-bioscoop achter het Energiehuis? Ik heb er, sinds dat bord er in november is neergezet, nog niemand zien werken, dus ik vraag me af of alles wel helemaal in kannen en kruiken is. Gaan we daar eind 2015 (dát was de belofte) nu eindelijk eens een keer een film zien? We wachten het maar weer af… intussen zie ik dat er bij Post 120 (het voormalige postkantoor aan de Johan de Witttraat) wél hard gewerkt wordt, waaruit ik concludeer dat Bas, Dirk of hoe ‘ie ook heet, al staat te popelen om de binnenstad te veroveren. In de Drievriendenhof is er inmiddels ook flink ‘gebroken,’ dus ik vermoed dat die Ierse klerenwinkel Primark er nu toch écht gaat komen. Een straatje verder, aan de Spuiboulevard, marcheert het allemaal wat minder. Koffietent Black en White is alweer dicht en die loempiaboer er naast ligt volgens mij ook op apegapen, dus wellicht kan de komst van Talamini (om het hoekje bij kebabgigant HAS) dit tochtige strookje Dordt tóch nog een leventje bezorgen. Dat Stripmuseum in het voormalige Berckepoortgebouw gaat er volgens mij wel komen en ik geloof daar ook in, want zo’n museum past voor mijn gevoel écht bij een stad als Dordrecht.
Heerlijk vind ik dat, die eeuwig durende beweging van een stad in ontwikkeling. Sinds enige tijd hebben we er ook twee Chinese massagesalons bij… ééntje aan de Vest en een kersverse in de Vriesestraat (waar de pasta-toko overigens alweer verdwenen is). In Den Haag en Rotterdam is aan het licht gekomen dat het bij die tentjes meestal niet zozeer om die massage op zich, maar vooral om het zogeheten ‘happy end’ draait. Wat dat is? Uuuh… dat betekent dat de betrokkenen na afloop van de massage gezamenlijk het volkslied zingen om vervolgens snikkend in elkaars armen te vallen.