Als jongeman verliet ik ooit Sterrenburg, maar eerlijk gezegd heeft Sterrenburg mij nooit verlaten. Ik groeide er op, reed er tot voor enkele maanden geleden nog zo’n beetje wekelijks naar toe, maar sinds de dood van mijn moeder (begin dit jaar), kom ik er nog maar mondjesmaat, simpelweg omdat ik er vandaag de dag niet zo héél veel meer te zoeken heb.
Toch hou ik nog altijd veel van ‘mijn’ Sterrenburg, waar ik een onbezorgde jeugd beleefde, waar ik op school zat, waar ik voetbalde (bij Wieldrecht), waar het nog altijd zo lekker ruim en groen is, waar het op zonnige dagen, altijd wat ‘vakantieachtig’ aanvoelt, waar ‘grijs’ nog relatief kwiek door de wijk fietst en waar kinderen, ja óók vandaag de dag nog, zo heerlijk veilig mogen opgroeien. Sterrenburg is door de jaren heen altijd zo heerlijk gewoon gebleven, maar juist dát… dat eh, ‘gewone’ dus… is nou precies wat Sterrenburg zo bijzonder maakt. Gewoon is bijzonder, realiseer ik me, met het stijgen der jaren, steeds vaker.
Gisteren zag ik op televisie een volwassen Sterrenburger huilen vanwege de dood van twee jonge meisjes in ‘zijn’ zo gewone… doorgaans rustige en vreedzame buurt. Het waren oprechte tranen om twee kinderen die hij niet eens persoonlijk kende en zomaar ineens had ik sterk de aandrang de man op te zoeken en een arm om hem heen te slaan. Sterrenburg heeft verdriet, Sterrenburg zoekt troost en Sterrenburg, zo bedacht ik me gisteren ineens, is de gewelddadige dood van Milly Boele (nu ruim negen jaar geleden) eigenlijk nooit helemaal te boven gekomen. Nu krijgt de wijk wederom een enorme dreun te verwerken.
Mijn column van vandaag gáát daarom niet over een huwelijk ‘onder spanning’, over werkdruk bij politiemensen of over dienstwapens die al dan niet mee naar huis genomen kunnen of mogen worden. Dat zijn onderwerpen voor later. Nee, mijn column van vandaag gaat over twee ‘gewone’ Sterrenburgse meisjes die nooit meer naar school of naar hun voetbalclubje zullen gaan en over een wijk die dat nauwelijks kan bevatten… over een wijk die zo héél graag weer ‘gewoon’ wil worden.