Een probleem dat je negeert verdwijnt vanzelf. Dat klinkt misschien als een aloud Hollands spreekwoord, maar dat is het niet. Het is trouwens ook niet waar, al zie ik om mij heen steeds meer mensen die alweer achteloos volgens dit credo leven. Onze ‘herstart’ na de lockdown verloopt, op z’n zachtst gezegd, warrig en dat kan ik eigenlijk niemand kwalijk nemen, want er is inmiddels geen touw meer aan vast te knopen. Net als de meeste mensen heb ik de afgelopen maanden m’n uiterste best gedaan om me aan alle corona-regeltjes te houden: nog altijd blijf ik zoveel mogelijk thuis (makkie, want daar bevindt zich ook mijn werkkamer), hou ik afstand tot mijn medemensen, nies ik in mijn elleboog (altijd je eigen elleboog gebruiken), schud ik geen handen, knuffel ik mijn in Utrecht wonende dochter niet als ze op bezoek komt (die vond ik moeilijk), pleeg ik geen overspel (mocht tóch al niet van mijn vrouw), was ik ongeveer 328 keer per dag mijn handen en geef ik mijn kapster geen tongzoen, hoe goed ze ook knipt. Maar nu ben ik een beetje de weg kwijt, want sommige ‘voorschriften’ zijn eenvoudigweg niet meer te bevatten. Ik zie anderhalve meter (vooral tijdens demonstraties voor of tegen wát dan ook) steeds korter worden, ik zie mensen daar (ter compensatie?) modieuze mondkapjes dragen terwijl deskundigen mij verzekeren dat die dingen eigenlijk geen reet helpen, ik mag in Lijn 5 niet, maar in het vliegtuig wél voetje vrijen met de passagier naast me, ik zie hoe goedwillende Dordtse horeca-uitbaters hun uiterste best doen om alles in ‘goeie banen’ te leiden, maar ik zie tegelijkertijd dat hun klanten zich van ‘restricties’ steeds minder aantrekken en het ‘schone’ winkelwagentje dat me bij de ingang van de supermarkt aan het Achterom wordt aangereikt heeft hooguit nog symbolische waarde aangezien daarbinnen nauwelijks nog iemand serieus moeite doet om afstand te houden. Hoe ‘intelligent’ onze lockdown misschien ook mocht zijn, de weg daaruit voelt steeds meer aan als een klucht.