Het ‘Fonteinlandschap’ van wijlen Hans Petri staat alweer veel te lang te verpieteren. Ik vind dat uitermate schandalig en ik leg u ook graag uit waaróm ik dat vind. Toen dit kunstwerk in 1973, bij de oplevering van Refaja, door het ziekenhuisbestuur aan de gemeente geschonken werd nam het toenmalige gemeentebestuur het ‘in grote dank’ aan en alleen al dáárom draagt de gemeente (namens ons allen) de verantwoordelijkheid voor dit werk, hetgeen volgens mij toch ook de verplichting schept om het te onderhouden. Maar dát heeft de gemeente vele jaren achtereen nagelaten, met als gevolg dat de pomp in dit kunstwerk (waarmee de fontein wordt aangedreven) inmiddels kapot is. Nu lees ik in mijn krant dat de gemeente onderzoek heeft laten doen naar de reparatiekosten van die pomp en de uitkomst daarvan was even schrikken; het schijnt ongeveer 250.000 euro te gaan kosten om het Fonteinlandschap weer nieuw leven in te blazen. En ja, da’s een hoop geld en ik snap best dat we die centen op dit moment (de grote corona-afrekening móet nog komen) beter kunnen gebruiken. Maar daarmee mag de kous natuurlijk niet af zijn, want het Fonteinlandschap is immers een dierbare herinnering aan ‘ons aller’ Refaja. Daarbij komt dat het gewoon een vorm van beschaving dat je als samenleving goed voor je kunst in de openbare ruimte zorgt.
Mijn voorstel is: zet die restauratie wél door (leg ook vast dát je dat op enig moment gaat doen) maar schuif het even op de lange(re) baan. Hou het kunstwerk intussen wél schoon en netjes, zet er ook een bord bij met een ‘duidende’ tekst en een foto van het vroegere Refaja in volle glorie en laat een groep ‘techneuten’ van het Da Vinci College en de Duurzaamheidsfabriek intussen uitzoeken of zij Petri’s pilaren (voor een véél lager bedrag dan dat kwart miljoen) weer eh… ‘actief’ kunnen krijgen. Da’s een mooie uitdaging en een dankbare taak voor docenten en studenten lijkt me.