In mijn krant kwam ik de afgelopen twee artikelen tegen die mij de wenkbrauwen ernstig deden fronsen. Eigenlijk gingen ze min of meer over hetzelfde, namelijk over eh… ‘Ons Soort Mensen.’ Spreekt u dat nou even uit met een pepertje onder te tong, dan weet u meteen waar ik het over heb. Zo wil de gemeente Zwijndrecht aan de Noordoevers een woonwijk gaan bouwen met huizen van een tonnetje of vijf, speciaal bestemd voor, en ik citeer, ‘mensen met hogere inkomens die tussen hetzelfde type mensen willen wonen.’ Nu zou ik daar zelf, ook al wás ik schathemeltje rijk, nog niet dood gevonden willen worden, maar terwijl ik de restanten van mijn zojuist gebroken klomp opveeg, steken we even over naar Dordt. Daar zit een buurtje met huizen van mensen die eigenlijk niet rijk genoeg zijn om een echte villa te kopen, maar zich wél een pandje kunnen veroorloven in een net iets hoger segment dan het gemiddelde rijtjeshuis. Dat wannabe-wijkje heet Visserstuin en een paar jaar geleden wist een aantal bewoners aldaar het voor elkaar te krijgen dat voetbalclub OMC moest verdwijnen. Nu krijgen ze daar (karma is toch een beetje een bitch) in plaats van dat gezellige voetbalveldje een mix aan woningen voor de deur en nee, dat zijn niet allemaal woningen voor ‘Ons Soort Mensen’, want – héél eng – aan (of in) de Visserstuin komen, zo is althans de bedoeling, ook wat woningen in de sociale sector. En ja, in die ordinaire optrekjes komen natuurlijk hele ordinaire mensen te wonen, namelijk verpleegkundigen, onderwijzers, mensen die bij de politie of bij de brandweer werken of misschien zelfs wel types die (hè bah nou toch) met hun handen werken. Potverdorie zeg… daar gaat de buurt.
Nu beweerde ik eerder in deze column dat ik niet rijk ben, maar eigenlijk heb ik een beetje gelogen. Ik ben dat namelijk wél. Weet u waarom? Omdat ik woon in de mooiste binnenstad van Nederland tussen een heleboel mensen die ‘niet van hetzelfde type’ zijn. Da’s leuk joh… Ik kan het iedereen aanbevelen.