,,Je lust toch wel een borrel hè?’’ De redactiebaas van de Rotterdamse krant waar ik, lang geleden, na een stageperiode van maanden mijn eerste contractje kreeg aangeboden, greep nagenoeg elke aanleiding aan om de jeneverfles uit zijn la te voorschijn te halen. Ik loog van ja en dronk manmoedig mijn met Schiedams vocht gevulde koffiekopje leeg. Eenmaal terug in het redactielokaal staakte even het altijd zo dynamisch klinkende geluid van hamerende vingers op typemachines en ook de telex vergat even te ratelen. Fotograaf Joop, die kennelijk al wist waarom ik ‘ten burele’ was geroepen, riep: ,,Van harte gozert… daar moet op geklonken worden.’’ En zo had ik, nog vóór elf uur ’s ochtends, alweer mijn tweede borrel van de dag te pakken. Die heb ik aan de redactieplant gevoerd, want mijn eerste klus als kersverse redacteur wachtte: ,,Een wilde staking in de havens’’, aldus de chef van dienst. ,, Je kunt meerijden met de fotograaf.’’
,,Gaat dat er érg ruig aan toe, zo’n wilde staking?’’ vroeg ik, eenmaal in de auto, kennelijk op ál te zorgelijke toon aan Joop. Lachend legde hij me het verschil uit tussen een wilde staking en een staking die in nauw overleg met de vakbonden, georganiseerd is. Joop sleepte me er doorheen die ochtend.
Op een Dordts terras neemt de inmiddels gepensioneerde fotograaf, die ik minstens 25 jaar niet meer gezien had, tot mijn grote verbazing plaats aan mijn tafeltje. ,,Het leven kan raar lopen’’, zo verklaart hij. ,,Mijn huidige geliefde is een Dordtse en zo ben ik uiteindelijk tóch nog aan de verkeerde kant van de Maas beland. En hoe is het jou vergaan… nog altijd in het vak? Ik vertel hem dat ik al ruim tien jaar een dagelijkse column schrijf voor de krant die we destijds als de concurrent beschouwden. ,,Goh, geinig, maar eh, zit je dan nooit eens zonder onderwerp?’’
Proostend met de borrel die hij me, bijna als vanouds, toeschuift antwoord ik: ,,Nee joh, de verhalen liggen op straat… soms zelfs op een terras.’’