Voor mij maakt het eigenlijk niet zo héél veel verschil,’’ vertelt Jef me, terwijl hij koffie inschenkt. ,,Ik kwam tóch al niet graag onder de mensen en door die corona had ik ineens een goed excuus om heremiet te zijn.’’
Heremiet is een ouderwets woord voor kluizenaar en eerlijk gezegd past die term wel bij de nu 80-jarige oud-fotograaf, die al minstens een halve eeuw alleen woont in een prachtig herenhuis nabij de historische havens. Daar laat hij liever geen gasten binnen, al maakte hij  voor mij ooit een uitzondering. Het moet alweer twintig jaar geleden zijn dat ik voor het eerst bij Sjef ‘op audiëntie’ kwam ter voorbereiding op een interview voor een of ander AVRO-programma. Daar herinner ik me weinig meer van, maar wat ik me wél herinner is zijn enorme woonkamer vol antieke meubelen. Aan de hoge muren hingen prachtige, door hem zelf gemaakte foto’s van mondiale bezienswaardigheden en geschilderde portretten van droevig voor zich uit starende voorouders… de meesten met snor en dan heb ik het niet eens alleen over de mannen.
Afgelopen winter was ik voor de tweede keer in mijn leven bij Jef op bezoek, maar dit keer zag de woonkamer er héél anders uit… bijna leeg. ,,Het zit zo: ik ga verhuizen, binnenkort al en ik wou je dat persoonlijk laten weten omdat je al die jaren zo geduldig naar mijn gemopper luisterde als ik je weer eens belde. Daarom wil ik je iets geven, namelijk deze foto van Terschelling in de jaren vijftig. Ik maakte hem destijds in opdracht van een reisbureau en ik weet uit je columns dat je daar graag komt, dus misschien heb je er een plekje voor.’’
De ingelijste foto hangt alweer een paar maanden aan een muur in mijn werkkamer en gisteren ontving ik Jef’s verhuiskaart. Op de achterkant van de enveloppe had hij zelf geschreven: ‘Van een ouwe heremiet.’ Op de voorkant zat een zwart randje.