Ik zou het best willen hoor… elektrisch rijden. Als het aan mij ligt verstook ik thuis ook geen gas meer en ligt er vandaag nog een zonnepaneel op mijn dak. Want, ja natuurlijk gun ik – net als u – mijn kinderen en mijn (nu nog niet bestaande) kleinkinderen een leefbare planeet met veel guitige ijsbeertjes.
Maar nu even de realiteit: ik kan het me gewoonweg niet veroorloven om, á la, pak hem beet, een tonnetje of anderhalf – die ik niet in m’n achterzak heb – de planeet te gaan redden. Goed, mijn kookplaat (nu op gas) ruil ik binnenkort in voor zo’n keramisch ding en dat zonnepaneel neem ik serieus in overweging. Alleen mijn benzineauto (deze week moet ‘ie weer gekeurd worden) gaat vast nog wel weer een jaartje mee dus een elektrische opvolger zit er voorlopig zeker nog niet in. Toch doe ik oprecht mijn best… ik eet ik al een paar jaar nauwelijks vlees, ik scheid mijn afval fanatiek, de cupjes van mijn Nespesso-apparaat zijn biologisch afbreekbaar en ik koop mijn groentes zoveel mogelijk op de markt omdat ik gek wordt van de hoeveelheden plastic die ik anders naar binnen sleep. Daar hoef ik geen applaus voor te hebben, want ik doe gewoon wat ik kán doen. Waarom ik dit allemaal opschrijf? Ach… het is misschien een gekke aanloop naar het punt dat ik wil maken, maar ik heb gewoon een beetje de smoor in dat Staatsbosbeheer van plan is om – binnen nu en tien jaar – grote delen van de Biesbosch te gaan afsluiten voor gemotoriseerde watersporters. Vanuit milieuoogpunt snap ik dat wel, maar feit is dat ‘gewone’ Dordtenaren met een zuurverdiend plezierbootje daar straks dus niet meer mogen komen, simpelweg omdat ze zich niet zo’n peperduur elektrisch aangedreven plezierjacht kunnen veroorloven. De Biesbosch is dan alleen nog maar toegankelijk voor eh…‘groene’ miljonairs en dat voelt wel héél onrechtvaardig aan.