Er is een kerkorgeltje zoek… geinig dingetje, niet heel oud, ook niet heel duur, maar wél een vakkundig gemaakt muziekinstrument en daar hoor je zorgvuldig mee om te springen. Dat orgel stond jarenlang in de Kunstkerk… ja, óók al toen dat nog ‘gewoon’ een gereformeerde kerk was. En nu is ‘ie weg, want die Kunstkerk wordt verbouwd tot eh… ja, tot wát eigenlijk? Projectontwikkelaar Dudok wil er een tentoonstellings- en ontmoetingsruimte van maken en eerlijk gezegd lijkt me dat een prima bestemming. De tekeningen zien er veelbelovend uit en de buitengevel wordt best bijzonder. Tot zover niks aan de hand… nou ja, behalve dan dat het achterplaatsje en de keuken van één van de buren in het donker komt te staan, hetgeen nogal harteloos is, maar daar gáát deze column even niet over. Nee, ik zou – nét als de Vereniging Oud-Dordrecht, oud-organist Arie Nelemans en gemeenteraadslid Joost Veldman (ChristenUnie/SGP) – eigenlijk best wel willen weten wat die projectontwikkelaar nou met dat orgeltje gedaan heeft. Het antwoord van Dudok-directeur Marcel Schippers vind ik namelijk vaag en ook uiterst onsympathiek. Hij ergert zich mateloos aan het feit dat iemand die vraag überhaupt durft te stellen. ,,We doen iets waanzinnig moois voor de stad en dan wordt hierover gezeurd. Het is buiten alle proporties.’’
Nou, nou… we moeten van dit meneertje kennelijk allemaal dankbaar zijn dat zijn baas ‘iets moois voor de stad’ doet. Ik zou zeggen knul… je mag blij zijn dat je iets moois voor de stad mág doen. Trouwens… zie het als een tegenprestatie voor alle lucratieve klussen die het bedrijf door de afgelopen colleges ‘vergund’ zijn (zeven panden aan het Groothoofd voor een miljoen lijkt me een koopje toch?), ofwel… zing een toontje lager. En dat orgeltje? Ach, geef gewoon toe dat je het voor een paar ruggen aan een handelaar verkocht hebt. Dat ding staat straks vast in een of ander Pools kerkje, zo vermoed ik. Prima toch?