Vorige week deed ik het… gisteren en eergisteren ook en vandaag ga ik het nóg een keer doen… terugblikken op gebeurtenissen die stad en streek, eerder dit jaar in hun greep hielden. Daarbij werp ik natuurlijk de vraag op: hoe liep dat nou eigenlijk helemaal af?
In april bijvoorbeeld schoot de Dordtse afdeling van D66 zich in de eigen voet. Er bleken zomaar ineens twee D66-fracties in de Dordtse raad te zitten. Nou ja, officieel was het er nog altijd eentje, maar de vierkoppige fractie splitste zich, als gevolg van een al lang slepende ruzie, op in tweeën en in plaats van één strijkkwartet zaten er nu twee blaasduo’s naar elkaar te toeteren. Hoe dit verder ging? Ach… je zag hem al aankomen: het hoofdbestuur – ernstig allergisch voor ego-conflictjes want daar krijg je alleen maar verkiezingsuitslag van – besloot de afdeling dan maar helemáál op te heffen. Géén D66 dus bij de komende raadsverkiezingen in Dordt, maar wel een ‘soort van opvolger’ met nagenoeg dezelfde clubidealen, namelijk Pro Dordrecht, opgericht door de voormalige voorzitter van wijlen D66 Dordrecht.
En dan was er ook nog heibel in Alblasserdam, waar ze nog altijd niet helemaal bekomen zijn van de laatste twee eeuwwisselingen. Daar was er in het vroege voorjaar veel gedoe over het voornemen van de plaatselijke moskee om op vrijdag op te gaan roepen tot gebed. doen. Het halve Damdorp schoot in een rolberoerte, want voor het eerst in de geschiedenis schalden in Urk aan de Noord de klanken van de muezzin over de daken. Dat viel daar niet in goede aarde: ‘Da’s niet onze God’ en eh…‘Zo dalen onze huizen nog in waarde,’ roeptoeterden’ wat plaatselijke xenofoben in de media.
Hoe dit dan weer afliep? Eh… tja, met de welbekende sisser natuurlijk; het was weer eens veel geschreeuw om een lousy knotje zwarte wol; die wekelijkse oproep (Azan) klinkt namelijk niet bepaald hard en duurt ook hooguit twee minuten. Inmiddels hebben de Dampdorpers zich alweer op een aloude traditie gestort: prikjes weigeren.