Mijn nieuwe Blafmans is van oorsprong een Bulgaarse diva en dat zal ik wéten ook. Nu hebben honden natuurlijk allemáál een eigen willetje en een eigen persoonlijkheid, maar Mila (dat is haar ware naam) spant met haar sterretjesgedrag toch écht de kroon. In haar ogen ben ik niet ‘het baasje’, maar hooguit de nog kneedbare bedrijfsleider van het niet eens zo beroerde Hotel Thies, waar ze tegenwoordig domicilie houdt. Mijn vaste plekje op de bank verlaat ze alleen maar als ik met de snoeptrommel rammel (zij sprint dan náár de keuken en ik vervolgens van dááruit naar de bank) en als we een autoritje gaan maken dan wordt madam, die best zelf wel een stukkie kan springen, graag voorzichtig op de achterbank getild. ,,Ja, ik zit… leg m’n dekentje nog even goed, dan kunnen we. Mag er trouwens eerst nog even een raampje open?’’
Kortom, ik dacht dat ik een hond had, maar het is andersom: mijn hond heeft een mens.
Vorige week was ze een middagje vermist. Hóe ze ontsnapt is weet ik nog altijd niet. Is onze tuinomheining te laag? Is ze geruisloos achter me aan geslopen toen ik boodschappen ging doen? Hoe dan ook, we waren haar kwijt, dus grote paniek in Hotel Thies. Een massale zoektocht (vrienden en kennissen schoten te hulp) werd ingesteld en na veel heen en weer gewandel, gebel en ge-app werd ze later die middag door de buurvrouw aangetroffen in café De Klandermuelen, alwaar ze de clientèle, zo werd me daar verteld, al geruime tijd, vermaakte met opzitten, schattige bekken trekken en pootjes geven onder het motto: ‘Die cappuccino mag u zélf opdrinken, maar dat koekje dat er naast ligt is voor mij bestemd toch? Trouwens, gaat u die appeltaart helemaal alleen opeten?’’
Het weerzien was niet eens ontroerend. Ze keek me wel lief aan hoor, maar toch vooral met zo’n blik van: ‘Zeg, moet jij geen columns schrijven of zo?’’