Het zal de vaste lezer van mijn column niet ontgaan zijn dat ik in deze decembermaand vooral terugblik op het afgelopen jaar. Dit onder het motto, of beter gezegd onder de drie motto’s: wát speelde er in 2022 zoal? Waar maakte ik me druk om? En hoe liep het met dat ene specifieke plannetje of ideetje nu eigenlijk af?
Zo kom ik een column tegen over het Mobilarium, u weet wel – althans vooral als u wat ouder bent – dat is dat prachtige kunstwerk met die draaiende betonbalken dat in vroeger jaren ‘voor de deur’ van de DSW (later Drechtwerk) stond. Ik schreef daar al vaker over, aangezien het mij een beetje pijn doet dat deze schepping van wijlen Bruno Mertens, nadat het in 2016 een beetje stiekempjes is weggehaald (de gemeente had de grond verkocht), in gedemonteerde staat ligt weg te kwijnen op de een of andere gemeentelijke ‘bewaarplaats.’
Het Mobilarium zou niet misstaan ergens langs de rivier, misschien op het Energieplein (heel toepasselijk, want het beeld symboliseert immers een energieke stad in beweging) of misschien wel in het midden van de Spuihaven, ter hoogte van waar nu nog even het voormalige Belastingkantoor staat. Nu is mij, via een kennis van een kennis die bij de gemeentelijke opslag werkt, ter ore gekomen dat dit er never nooit meer in zit, omdat cruciale onderdelen van dit kunstwerk inmiddels ‘té ver heen’ zijn, ofwel letterlijk zijn weggerot. Mocht dit werkelijk het geval zijn dan vind ik dat oprecht schandalig en ik heb zo het vermoeden dat ik niet de enige Dordtenaar ben die daar zo over denkt. Trouwens, ook een ander icoon, namelijk ‘Het Fonteinlandschap’ (ooit ‘opgericht’ toen Refaja gebouw werd) zal nooit meer water spuiten, want ook hier is, als gevolg van verwaarlozing het binnenmechanisme gesneuveld. Dat deze schepping van Hans Petri voor dat nieuwe woonwijkje aldaar in ‘dode’ toestand mag blijven staan, biedt slechts een schrale troost.