Nóg een terugblikcolumn… in dit geval over de kerstmarkt, of beter gezegd, over het feit dat er dus helemaal geen kerstmarkt meer komt. Eerder dit jaar al gaf ik aan daar niet rouwig om te zijn. Ik kan me de aller-eerste Dordtse kerstmarkt nog herinneren, die zich voornamelijk op en de rond de Vleeshouwersstraat en de Grotekerksbuurt afspeelde. Die was nog gezellig want relatief kleinschalig, aangezien de organisatie aanvankelijk nog bestond uit goedwillende vrijwilligers met een oprechte passie voor de binnenstad. Juist daardoor had het allemaal nog iets ‘eigens’… ván en vóór Dordtenaren en, nou ja, oké, óók een beetje voor de regio.
En nu ben ik op zich niet tegen marketeers hoor (ik onderken nut en noodzaak van Dordrecht Marketing zéker wel), maar ik zag het hier, juist door de inmenging van marketingjongens- en meisjes, op den duur toch écht een hele foute kant op gaan. De Dordtse kerstmarkt groeide en groeide, werd een heuse landelijke publiekstrekpleister, maar verloor daardoor aan karakter en originaliteit en schoot op den duur serieus zijn doel voorbij; té plat, te groot, té veel onzinkraampjes met mutsen handschoenen en onderbroeken én plastic rommel uit Azië,. Kortom de kerstmarkt werd vooral een patatevenement met kerst als excuus en een bedenkelijk hoog ‘Toppers-gehalte.’Ik bedoel: geinig hoor… busladingen vol dagjesmensen uit Meppel (op zoek naar die ene paarse kerstbal die ze nog niet hebben), maar de echte liefhebbers haakten intussen wél af omdat het evenement de eh… Mart Hoogkamer der kerstmarkten was geworden; eendimensionaal en een tikkie zielloos, zeg maar.
Toen slecht weer en later Corona óók nog eens roet in het eten gooide was de tijd rijp voor een keuze: óf een herstart van het aloude… óf iets héél anders. Dat laatste werd het en ik moet eerlijk zeggen dat ik dit ‘stapje terug’ (Dordtse Decemberdagen) eigenlijk bést wel een charmant stapje vooruit vind.