In de serie ‘terugblikcolumns’ die ik u deze maand voor leg kom ik er natuurlijk niet onderuit… corona. We gingen meer thuis werken, althans als het werk zich daarvoor leende, met als gevolg dat er zomaar ineens ‘ruimte’ op de weg ontstond. Persoonlijk geniet ik het voorrecht dat ik al een jaartje of twintig nagenoeg geen file meer van dichtbij gezien heb, simpelweg omdat ik vanuit huis werk. Daar tegenover staat dat ik in de vijftien jaar daarvoor zo’n beetje elke dag twee keer minstens een half uur in die grote blikken rij stond, omdat mijn vroegere televisiewerkzaamheden zich in het Gooi of de hoofdstad afspeelden. Als ik tegenwoordig bij de eerste koffie even de radio of de televisie inschakel voor het ochtendnieuws hoor ik dat we qua verkeersellende inmiddels weer op het niveau van vóór die pandemie zitten en eerlijk gezegd vind ik dat onbegrijpelijk. Ik bedoel: ben ik nou naïef als ik me afvraag waarom ál die mensen per se elke dag naar kantoor moeten? Tuurlijk, als je in de zorg actief bent of je werkt als verkoper of onderhoudsmonteur in de buitendienst dan móet je wel naar je ‘klanten’ toe. Alle begrip daarvoor, maar uit onderzoek blijkt dat er inmiddels ook weer heel veel mensen dagelijks naar een of ander kantoorpand afreizen waar ze, vaak zittend achter een bureau, werkzaamheden verrichten die even goed vanuit huis gedaan kunnen worden. En ja, natuurlijk ben ik me bewust van het feit dat niet iedere werkgever even flexibel is en dat er ook mensen zijn die thuis niet over de luxe van een eigen werkkamer beschikken. Dat snap ik allemaal, maar wat ik dus niet begrijp is dat er kennelijk mensen bestaan die wél thuis mogen en kunnen werken, maar er toch elke ochtend weer volledig vrijwillig voor kiezen om plaats te nemen in een file. Dat raadsel heb ik in 2022 voor mezelf helaas niet kunnen oplossen.