Er zullen ongetwijfeld lezers zijn die mijn betoog van vandaag zullen afdoen met de kwalificatie deugcolumn. Dat laat me volledig koud, want die dooddoener heeft wegens overmatig gebruik door leegschedelige zolderkamertjeshelden op de sociale media tegenwoordig geen enkele inhoudelijke zeggingskracht meer. Ben je het ergens niet mee eens (met een columnist bijvoorbeeld) dan tik je gewoon even iets van ‘fake news’ of eh… ‘linkse deugneus’ en dan is het eh… uit je systeem, zeg maar.
Ik wil het vandaag hebben over topman Peter Berdowski van het Papendrechtse bedrijf Boskalis. Die slingert, niet gespeend van dramatiek, het dreigement de wereld in dat zijn baggerbedrijf zich misschien wel in het buitenland gaat vestigen als gevolg van mogelijke ‘regeldruk’ die hem door de Nederlandse regering wel eens zóu kunnen worden opgedwongen. Aanleiding tot dit dreigement is een wet in wording aangaande maatschappelijk ondernemen. Die wet houdt in dat in het buitenland opererende bedrijven zoveel mogelijk moeten zien te voorkomen dat hun activiteiten negatieve gevolgen hebben voor zaken als mensenrechten, arbeidsrechten of het milieu. Door die wet – mócht die er komen – vreest Borowski min of meer beknot te worden in zijn handelen, omdat een Nederlandse rechter dan immers kán en mág toetsen of een in Nederland gevestigd bedrijf elders op deze planeet al dan niet deugdelijk handelt. En dus dreigt deze topman – trouwens niet voor de eerste keer – dit land te verlaten. Dat vind ik niet alleen een bedenkelijk staaltje van naar chantage riekende blufpoker… ik vind het vooral een kinderachtige manier van dreigen en jengelen die een topman van een bedrijf als Boskalis onwaardig is. Het lijkt mij namelijk niet meer dan logisch dat een vanuit Nederland opererend bedrijf (ook al ‘zetelt’ de holding op Bermuda) vandaag de dag oog heeft voor ‘lokale’ misstanden en dus verder kijkt dan louter naar die heilige dollar. Niks mis met winst maken hoor… maar nooit ten koste van alles.