Ik ga er geen gewoonte van maken, maar vandaag kom ik (zoals beloofd) terug op mijn column van gisteren. Die ging over het Dordtse radioprogramma Studio De Witt, dat alweer weken achtereen wordt geproduceerd bij RTV Papendrecht, omdat er bij RTV Dordrecht momenteel geen live radio mogelijk is, als gevolg van een defect en moeilijk vervangbaar ‘onderdeel.’ Feit is, zo concludeerde ik gisteren, dat radio bij RTV Dordrecht een ondergeschoven kindje is terwijl juist dát medium een veel sterkere band met een publiek kan genereren dan op zich prima gemaakte maar wél altijd ‘ingeblikte’ televisie, die ook nog eens relatief duur is qua techniek en ‘mensuren.’ Gisteren beloofde ik u uit te leggen wat een efficiënter en goedkoper alternatief kan zijn. Dat is radio ‘met een plaatje.’ Dat klinkt lulliger dan ik het bedoel, maar dekt wél de lading. In steeds meer kleinere steden en dorpen zie ik op de plaatselijke televisiekanalen programma’s die tegelijkertijd zowel live te beluisteren als te bekijken zijn. Toegegeven, dat levert vanuit esthetisch oogpunt niet altijd de mooiste televisie op, maar het werkt wél omdat de presentatoren – opererend vanuit een goed geoutilleerde radiostudio mét camera’s – voortdurend rechtstreeks in contact staan met hun publiek. Het werkt vooral omdat de kijker (én luisteraar dus) in gepresenteerde ‘blokken’ van twee of drie uur, als het ware worden meegevoerd in het ‘gevoelsmomentum’ van hun woonplaats. Die presentatoren draaien niet louter plaatjes. Ja, dat doen ze óók, maar ze hebben tussen die muziekjes door voortdurend gasten in de studio, waarmee ze de actualiteiten bespreken. Soms ook schuift iemand aan die iets speelt of zingt, op gezette tijden wordt een televisiereportage ingestart (op de radio hoor je op dat moment muziek) en onderin het scherm loopt voortdurend een scrolltekst met het laatste nieuws. Radio met een plaatje schept een band, is minder kostbaar, nooit saai want altijd live en vooral heel ‘eigen’ want er wordt geen ‘Hilversumpje’ gespeeld