Volgens mij is zijn echte naam Barry of Berry, maar zijn maatjes op en rond het parkeerterreintje bij de supermarkt noemen hem al jaren Herrie. Het waarom daarvan spreekt voor zich, want Herrie maakt op gezette momenten nu eenmaal veel eh… lawaai. Nee, echt niet altijd, want meestal staat hij, gehuld in hoodie en fanatiek lurkend aan een reusachtige pretsigaret zwijgend voor zich uit te staren. Zo soms echter heeft hij even een herriemomentje. Dan krijgt elke passant die even geen eurootje op zak heeft, verbaal de wind van voren. Deze avond ben ik de pineut want Herrie, die helaas bot vangt omdat mijn ‘pinloze’ glazenwasser hem nu eenmaal nét voor was, kan het maar niet bevatten dat ik zelfs geen half eurootje bewaard heb om mee te ‘sponsoren’ aan zijn dagelijkse sixpack huisbier. Ik brul nog iets van sorry maar het heeft geen enkel nut… ik ben een vrek, een burgerlul en een gevoelloze eikel en dát zijn dan nog louter de scheldwoorden die hij me op verstaanbare toon toebrult.
Ik ben er niet gevoelig voor, want ik weet dat Herries woede-uitbarstingen nooit persoonlijk bedoeld zijn. Gisteren was hij zijn ouwe vertrouwde en altijd sympathieke zelf en ik weet dat hij dat morgen ook weer is. Zijn scheldkanonnade van zojuist is hij dan alweer lang en breed vergeten. Herrie leeft namelijk voortdurend in het absolute ‘nu’ en herinnert zich nauwelijks zijn boze gisteren. Alleen al om die reden hoort hij eigenlijk niet op straat te leven.
Nu staat hij voor de supermarkt met mijn aldaar vastgebonden Blafmans te kroelen en terwijl ik naar buiten stap realiseer ik me ineens dat ook mijn viervoeter louter in het momentum leeft. De gedachte die daarop volgt stemt me droevig, namelijk die dat de uitdrukking ‘een hondenleven’ twee zó totaal verschillende betekenissen kan hebben.
Ik heb nu gelukkig wél een eurootje voor de soms boze, maar altijd lieve Herrie.