Ik had er eigenlijk al eerder over willen beginnen, maar nu pas dringt de absolute belachelijkheid van die oproep serieus tot me door. Welke oproep? Die van de Hardinxveldse wethouder Trudy Baggerman (T@B). Zij vraagt woningbezitters in haar gemeente om, mochten ze hun huis verkopen, dit louter aan dorpsgenoten te doen. Het mag, zo stelt Baggerman, óók aan voormalig Hardinxvelders die terug willen keren naar hun ouwe woonplaats en óók aan mensen die in het dorp werkzaam zijn.
Nu mag Trudy Baggerman, die ik verder trouwens behoorlijk daadkrachtig vind als wethouder, natuurlijk best zoiets aan ‘haar’ goegemeente vragen, maar dit vind ik toch écht een gevalletje van bestuurlijke zelfoverschatting. Ik bedoel… zou zijzelf, mocht zij om welke reden dan ook, haar eigen woning in de verkoop zetten, écht en oprecht de voorkeur geven aan een dorpsgenoot? En zou zij dat ook doen als een ‘buitenstaander’ serieus méér voor die woning over heeft dan iemand uit Hardinxveld-Giessendam? Of simpel gezegd: zou zij het óók doen als ze daar behoorlijk op zou inschieten? Nee toch? Principes zijn leuk hoor, maar ze moeten natuurlijk niet ál te serieus in de rode cijfers gaan lopen.
De hamvraag is natuurlijk: waarom doet een op zich weldenkend mens zo’n belachelijke oproep? Het antwoord  – en ik citeer nu uit haar eigen column op de gemeentelijke website – luidt: ‘Zo houden we ons sociale en economische netwerk bij elkaar. Om voor elkaar te zorgen en wonen mogelijk te maken voor onze inwoners… ván Hardinxveld, vóór Hardinxveld.’
Tja… wat je moet je dáár nou van zeggen? Die woorden voelen wel heel erg aan als de slogan van Koot en Bie’s Tegenpartij, namelijk (zeg het op z’n Haags) ‘Samen voor ons eigen.’
Sorry Trudy, maar het is tijd voor een reality check. Dorpen zijn vandaag de dag al lang geen ‘gesloten instellingen’ meer en verkopende huizenbezitters gaan toch écht voor de hoogste bieder… zelfs al zou ‘ie van voren Vladimir heten.