Ik had niet verwacht dat ik nóg een column zou schrijven over die rioolkast aan de Hazelaarlaan. Die had daar, zo besloot een rechter vorig jaar al, niet meer mogen staan, maar staat er, als gevolg van bestuurlijk dralen en falen, nog steeds.
De kast is in het jaar 2018 abusievelijk geplaatst in de voortuin van een zojuist opgeleverde woning. Dat was retestom, aangezien dit soort constructies meestal uit het zicht (liefst bij een sloot) geplaatst worden. Je zou zeggen, onmiddellijk toegeven en herstellen die fout. Toegegeven, dat kóst een cent, maar dan ben je in ieder geval bestuurlijk geloofwaardig. Het liep anders… héél anders.
Aanvankelijk nog beloofde de destijds verantwoordelijke wethouder Stam dat die kast per direct zou worden weggehaald, maar hij werd teruggefloten door zijn collega-wethouder (destijds hoofdgeitenbreier in het toenmalige college) Piet Sleeking. Hij had ongetwijfeld zijn oor te luisteren gelegd bij de gemeentelijke juristen, die hem kennelijk hadden ingefluisterd dat verplaatsing van die installatie een kleine half miljoen euro zou gaan kosten. En dus werd, na veel heen en weer gesteggel (eigenlijk tijdrekken tot de dood er op volgt) uiteindelijk besloten om die kast te verlagen en de bewoonster van een schadevergoeding te voorzien. Zij ging daar niet mee akkoord en stapte naar de rechter die haar volledig in het gelijk stelde. De kast moest op kosten van de gemeente, nog vóór de (afgelopen) jaarwisseling verplaatst worden. Dát is, zo blijkt nu, niet gebeurd met als gevolg dat de bewoonster nu wederom zuchtend de gang naar de rechter moet maken.
Nu wil ik écht niet op de stoel van die rechter gaan zitten, maar ik kom wél tot de conclusie dat de gemeente, hoe gecompliceerd een en ander ook technisch in elkaar steekt, echt tijd genoeg gehad  heeft om een en ander recht te zetten. De bewoonster is inmiddels murwgeslagen door al dat bestuurlijk gedraal en juridisch gesteggel. Zoiets doe je een mens toch niet aan?