Iemand besloot op enig moment een Griekse spits, een Thaise Rolex of een Chinese SUV te kopen en vond dat destijds een prachtplan. En heel gek, voor mensen men opportunistische ambities heb ik altijd wel sympathie; ik ben nu eenmaal dol op plannen… goeie plannen, mooie plannen, gekke plannen, megalomane plannen en ja, zelfs op slechte plannen. Die laatste zijn eigenlijk nog het leukst en al zeker voor een columnist. Ik schreef dat wel eens eerder en die vaststelling kwam uiteindelijk zelfs terecht in het voorwoord van mijn vorig jaar verschenen jubileumboek 10JaarThies.
Of ik dat plan voor de aanleg van een Stadspark XXL (zo’n beetje door de hele stad heen) nu moet kwalificeren als een goed of een slecht plan, weet ik simpelweg nog niet. Misschien zeggen we over een jaartje of twintig tegen elkaar: geweldig dat we dit destijds gedaan hebben. Maar het kan natuurlijk ook vólledig mis lopen, waardoor dit, in ieder geval uiterst ambitieuze plan, straks in de prullenbak verdwijnt als gevolg van een oneindig durende ‘bezwarenstrijd’ vol mitsen en maren. Of erger nog: we gaan polderen en alle ‘sjeu’ gaat er af… dan komt er geen XXL-park, dat het New Yorkse Central Park naar de kroon steekt, maar hooguit eentje van XL-formaat. En ach… eigenlijk ligt dat park er natuurlijk al; het is immers die welbekende groene zone vanaf de Wieldrechtse Zeedijk langs Sterrenburg, door het Dordtwijkpark, tussen de N3 en Vogelbuurt door via Plan Tij, en Oranje Wit naar het Wantij. Daar valt, door hier en daar wat ‘groene verbindingslijntjes’ te trekken, vast wel iets leuks van te maken. Maar tóch…  als dát 50 miljoen mag kosten hebben we hier kennelijk de laatste woningzoekende al lang en breed een huis gegeven en onze spoorlijn in een geluiddichte, explosievrije tunnel gelegd. Want nee, ik ben niet echt tégen zo’n Stadspark XXL hoor, alleen zou die ambitie, juist op dit moment in de tijd, op mijn prioriteitenlijstje nooit bovenaan staan.