Ik gaf het al eens aan in een eerdere column… dat ik hoognodig eens wat vrienden moet gaan maken op De Staart. Waarom? Omdat deze stadswijk gemiddeld een metertje of vijf hoger ligt dan de rest van dit eiland en mócht er hier dus een keer ergens een dijkje doorbreken dan zit dáár de noodopvang. Tegenwoordig laat ik Blafmans dus maar zo vaak mogelijk uit op en rond het Aart Alblaspad en groet ik iedereen die ik daar tegen kom met mijn áller-vriendelijkste glimlach. Verder deel ik er ook veel krentenbollen uit aan passanten die er wat hongerig uit zien.
Maar nu even serieus: de Staart is wel degelijk het door de gemeente aangewezen ‘vluchtplaats’ bij een eventuele dijkdoorbraak, maar dat is – mocht de nood écht aan de man komen – vermoedelijk niet genoeg. Nou ja, ik kan natuurlijk ook altijd naar de dan nog droge bovenste verdieping van mijn half ondergelopen huis in de binnenstad vluchten, maar de vraag is dan: hoe lang duurt het voordat ik vanaf die plek (we hebben daar onze werkkamers) gered word. Op die bovenverdieping hebben we dan immers geen stroom, dus, behoudens wat dekens, ook nauwelijks ‘warmte’ en een wel héél bescheiden ‘noodpakketje’ met water en blikvoer. Kortom… er moet op dit eiland nóg zo’n ‘vluchtplaats’(officieel heet dat een robust shelter location) komen en de gemeente heeft het oog laten vallen op dat nog te ontwikkelen Maasterras. Niet dat dit gebied nou hoger gelegen is dan de rest van de stad, maar hoogst vermoedelijk (da’s althans het plan) verrijst er hier op een dag veel hoogbouw. Kortom, in die nu nog ‘gedroomde’ nét-niet wolkenkrabbers moeten wij ‘watervluchtelingen’ dan ons heil zoeken. Probleem is echter dat het allemaal nog jaren duurt voordat dat Maasterras werkelijkheid is geworden.
Ik ga intussen tóch maar een vriendin zoeken op de Staart. Niet tegen m’n vrouw vertellen hoor… die is daar vast op tegen.