‘Mijn blik en ik’, is de naam van mijn favoriete rubriek in deze krant. Ik verslind die stukjes want ik vind de liefde die mensen voor een autootje kunnen hebben herkenbaar en soms ook vertederend. Eerder al ‘haakte’ ik al op die rubriek in met een column over mijn allereerste auto, namelijk een gifgroene Eend die, als de wind tegen zat, soms nét niet op eigen kracht de Brienenoordbrug over kwam. Haar ‘opvolger’ (jawel, het was een meisjeseend) was een azuurblauwe Lada (ook dáár schreef ik al over) die me destijds veel hoongelach opleverde, maar die me, ook op de koudste dagen van het jaar, nooit in de steek liet. Auto nummer drie in mijn leven (ik had inmiddels wat centjes en reisde dagelijks richting Hilversum) was een, voor die tijd, superdeluxe en bijna gloednieuwe Chevrolet Corisica met verwarmde stoelen waarin je nog nét niet in slaap viel. Tijdens een rondreis door Groot-Brittannië baarde die auto destijds (jaren negentig) veel opzien, vanwege het simpele feit dat dit type daar simpelweg niet ‘op de markt’ was. Op zich geinig, maar het leverde me ook grote problemen op, toen de remmen van mijn Corsica er in heuvelachtig Cornwall zomaar ineens de brui aan gaven. Remschrijven in die maat waren in héél Engeland niet te krijgen en dus bestelde ik ze (met hulp van mijn vader zaliger) bij een bedrijf in Zwijndrecht, die ze opstuurde naar de bed and breakfast waar we op dat moment verbleven; een soort opvangboerderij voor dieren met een handicap. De eigenaar, automonteur van origine, beloofde me, tegen ‘betaling’ van een fles ouwe Rutte (die had ik in de bestelling mee laten komen) te helpen bij die montageklus. In een ouwe stal repareerden we mijn, dwars op een vorkheftruck van de grond gehesen auto, terwijl zich om ons heen een staartloze kat, een hond met drie poten en een blind paard verzameld hadden.
Mooiste ‘publiek’ ooit.