Heden voelen mijn voeten zich goed in hun sokken en die weer in hun ruime maar nog niet sloffende schoenen. Het is de eerste regel van het gedicht ‘Dit Eiland’ van de Dordtse schrijver/dichter Jan Eijkelboom. Nu ben ik over het algemeen niet zo héél sterk in het onthouden van dichtregels, maar deze strofe ken ik uit mijn hoofd omdat ik ‘m zo’n beetje dagelijks onder ogen krijg. Een mooi vormgegeven ‘printje’ van dit gedicht hangt namelijk al een jaar of tien, ingelijst en wel in mijn werkkamer, ondertekend door ‘Jan Eijk’ persoonlijk. Over een paar dagen, om precies te zijn op 27 februari aanstaande, is het precies vijftien jaar geleden dat hij overleed. Geen idee of dat volgende week maandag nog ergens ‘herdacht’ of anderszins gememoreerd wordt en dus doe ik dat dan maar alvast in deze column. De eerste zes woorden van bovengenoemde dichtregel ‘Heden voelen mijn voeten zich goed’ vormen tevens de titel van Eijkelbooms achtste (in 2002 verschenen) dichtbundel. Die heb ik ongetwijfeld nog ergens liggen (kon ‘m helaas even niet vinden) maar het gaat mij nu even over dat zinnetje op zich. Die zes woorden zijn zich namelijk in mijn hoofd gaan nestelen en onlangs betrapte ik mezelf er op dat ik de term ook steeds vaker in de praktijk gebruik… zo van: mijn voeten voelen zich goed in hun sokken vandaag dus ik ga even een lang rondje met Blafmans maken. Dat rondje deed me gisteren –  nee, niet toevallig – ‘belanden’ op het Damiatebolwerk, waar de titel van een eerdere bundel van Eijkelboom alweer veertig jaar in de stenen oeverwand gegraveerd staat. ‘Wat blijft komt nooit terug’, is een werkelijk prachtige zin, die ik nooit heb kunnen doorgronden. Dat hóeft ook niet, want ik hou het mysterie hierover maar ál te graag in stand.
Ik ga nu wél terug… terug naar huis om de column te schrijven die u zojuist las.