Terwijl we praten kijkt hij voortdurend schichtig over mijn schouder. Arie’s voortdurende kat-en-muis-spel met de sterke arm is in de loop der jaren zo’n beetje zijn voornaamste dagbesteding geworden. Ziet hij in de verste verte iemand in uniform naderen dan zet hij het meteen op een lopen, hetgeen me gistermiddag overkwam toen hij, ter hoogte van het voormalige Tomadohuis, weer eens zijn nood klaagde over wijkagenten en toezichthouders. ,,Ze motten altijd mij hebben omdat ik meestal wel een biertje bij me heb, dus ik zorg altijd dat ik ze vóór blijf.’’
In het Merwesteinpark voerde Arie afgelopen zomer een weken durend ‘gevecht op afstand’ met twee toezichthouders, die hem de toegang tot zijn favoriete plekje – een bankje aan de ‘achterkant’ van het hertenkampje – ontzegd hadden. Op een zonnige vrijdagmiddag nam ik daar, samen met Blafmans, eens naast hem plaats, maar tot een écht gesprek kwam het niet, want achter elke boom ontwaarde Arie een mogelijke dreiging. ,,Kijk… daar loopt er weer eentje. Ik ga er van tussen, want anders pakt ‘ie m’n biertje af.’’ Het bleek een jonge militair te zijn, vermoedelijk op weg naar huis. Dát wilde ik Arie duidelijk maken, maar hij was alweer vertrokken.
Gisteren bij het Tomadohuis gebeurde nagenoeg hetzelfde, alleen was de ‘dreiging’ dit keer een NS-machinist die, al wandelend richting station, een broodje liep te eten. Ik wilde Arie nog uitleggen dat de NS het vast niet op hem gemunt heeft, maar hij heeft kennelijk óf slechte ogen, óf een uitermate gebrekkige kennis van uniformen, want ook nu weer trok hij een sprintje waar Femke Bol jaloers op zou zijn.
Toen ik bijna thuis was, ter hoogte van La Venezia, dook Arie ineens weer op. Het weerzien was van korte duur, want er kwam toevallig een politiebusje de straat in gereden. ,,Tot ziens Arie’’, riep ik dit keer nét op tijd. Hij groette, terwijl hij wegrende, nog beleefd terug ook.