Groen, groener, groenst. Waarom ik deze column met die drie woorden begin mag duidelijk zijn. Het college, met een hoog GroenLinks en een nagenoeg even hoog Groenrechts-gehalte (het nieuwe ‘imago’ van de VVD) vindt dat het allemaal best nog wel een tikkie groener kan (op zich niks mis mee) en als gevolg van dat nobele streven werd misschien wel wat al te makkelijk ruimbaan gegeven aan dat zo lekker groen ‘aanvoelende’ initiatief van Go Sharing. De scootertjes van dat bedrijf zijn immers toch écht het áller-groenst. Als ik nu een beetje cynisch klink komt dat hoogstwaarschijnlijk omdat ik dat in dit geval ook ben. Waarom? Omdat dit project, in mijn ogen althans, met groene motieven van de exploitanten (én de gebruikers) maar bar weinig te maken had… nou ja, met eh… dollar-groen hooguit. Als ik de cijfers moet geloven werden die ongeveer 200 deelscootertjes die Go Sharing op ons eiland losliet, behoorlijk intensief door Dordtenaren gebruikt en eh… dat zou dan beter zijn voor de luchtkwaliteit in onze directe leefomgeving. Dat wil ik best aannemen hoor, maar ik zag die krengen toch ook vaak en vooral overal en nergens hinderlijk geparkeerd staan of herhaaldelijk (al dan niet gesloopt) in bosschages en slootjes liggen. Dit project léék korte tijd succesvol, maar enkele maanden geleden al kwam aan het licht dat dit groene stuntje maar een korte levensduur heeft. Niet voor niets kondigde Go Sharing in november vorig jaar aan dat het zich zou terugtrekken uit zeventien minder rendabele steden. Nee, niet uit Dordt aanvankelijk, maar nu kennelijk wel dus. De reden? Tja: in eerste instantie sprak Go Sharing van een technisch probleem, later werd gesproken van een verzekeringsprobleem en nu blijkt gewoon dat het moederbedrijf failliet is. Zelf vrees ik voor een eh… gevalletje ‘hit and run’ in de categorie lefkapitalisme met een groen sausje. Hoe luidde dat spreekwoord ook alweer? Zo gewonnen, zo geronnen toch? Je zal er nog een tegoed open hebben staan.