Je kunt het op veel kwesties toepassen, dus in feite is het óók een vorm van beleid. Waar ik het over heb? Over eh… niks doen. Er zijn namelijk van die situaties dat niks doen eigenlijk gelijk staat aan ‘iets’ doen. Kunt u mij nog volgen of bent u al op weg naar de buffetkast met ouwe Rutte? Ik leg het even uit: in Dordt staat al sinds jaar en dag een prachtige Oranjerie – van oorsprong een sierpandje waar je zomerplanten in opslaat – ernstig te verkrotten. Dat gebouwtje, een rijksmonument trouwens, dateert uit 1838, toen de grond waar het op staat (destijds Landgoed Weizigt)  nog eigendom was van de welvarende familie De Roo. Inmiddels is het pandje alweer vele jaren in eigendom van woningcorporatie Woonbron. Die wil er eigenlijk van af (je kunt er immers niks mee, zo vlakbij het spoor) en heeft er in de afgelopen kwart eeuw dan ook geen moer aan gedaan. En ondank enige gemeentelijke dwang ziet  het er nu naar uit dat Woonbron dat straks ook niet meer hóeft te doen omdat het pand, als gevolg van ernstige verwaarlozing, inmiddels op instorten staat. Zo kom je dus door niks te doen vanzelf van je probleem af. Hé, wacht even, dat doet me ergens aan denken. Oh ja…  aan dat Teerlinkpandje aan de kop van de Kalkhaven. Daar doet eigenaar/projectontwikkelaar Van Pelt ook al jaren niks meer aan en ook hier moet een ‘tandeloze’ gemeente met lede ogen toezien hoe dit monumentje vanzelf een keer de grond in zakt.
Kortom… niets doen is dé nieuwe beleidsstrategie bij uitstek.
Ik heb vandaag geen zin om te koken, terwijl ik het wél beloofd had. Maar ik doe gewoon lekker hélemaal niks. Wedden dat vrouw- of zoonlief, als ze straks een lege tafel aantreffen, voorstellen om roti’s te gaan halen bij Ruby’s Corner? Daar heb ik al de hele dag zó’n trek in.