Frits leeft op straat, al heeft hij ‘gewoon’ een huis… een koophuis zelfs. Dat weet ik omdat ik er geweest ben. Ooit nodigde hij me, toen ik hem voor de deur van zijn woning op een krukje aantrof, uit om binnen een kijkje te nemen en toen begreep ik ineens waarom Frits liever buiten dan binnen vertoeft. Hij is namelijk, zo zag ik in één oogopslag, een verzamelaar… een hoarder heet dat geloof ik in hulpverlenersjargon. Ziet de alleenstaande Frits, die ooit een begenadigd scheepstimmerman was, een geknakte schemerlamp of een oud nachtkastje met een gebroken poot bij een container staan, dan sleept hij die spullen mee naar zijn huis met het oprechte voornemen om ze weer in oude luister te herstellen. Alleen komt van die reparatiebelofte nooit iets terecht. Gevolg: in Frits’ woonkamer zijn de ramen nauwelijks meer zichtbaar en ‘loopt’ er nog louter een soort gangpad vanaf de voordeur richting zijn, van het grof vuil geredde paarse bankstel, waarop hij tegenwoordig zijn nachten doorbrengt. Zo’n pad is er trouwens ook naar de keuken en het toilet. Boven – waar zich nog drie kamers, waaronder zijn slaapkamer bevinden – komt hij nooit meer want die verdieping is volledig volgestouwd met boeken, stapels kranten en vuilniszakken. Trouwens, hij kán er niet eens meer komen, want de trap daar naartoe is, vanwege een kleurrijke uitstalling van lege flessen, ouwe blikken en bloempotten, volledig ontoegankelijk geworden. Krijgt Frits dan van niemand hulp? Jawel… zijn huis wordt binnenkort, zo hoorde ik van zijn buurman, voor de derde keer in vijf jaar tijd, volledig leeggehaald. Probleem is echter dat het verzamelproces daarna gewoon weer opnieuw begint.
,,Zonde toch? Even opknappen en het is weer als nieuw,’’ vertelde Frits me gisteravond, toen ik hem om de hoek van het Statenplein tegen kwam met een halve fiets en een ingedeukte speakerbox. Toen hij vervolgens gehaast wegliep hoorde ik mezelf zuchten in de avondstilte.