En toen bleek ik ineens corona te hebben… nee, maakt u zich vooral geen zorgen als u me een der komende dagen tegen het lijf loopt, want op het moment dat u dit leest zit mijn ‘voorgeschreven’ quarantaine (van vijf dagen) er alweer op en de zelftest die ik, nét voordat ik aan deze column begon voor alle zekerheid toch maar even gedaan heb, toonde vanochtend nog maar één rood streepje, in plaats van die twee van vorige week dinsdag.
Was ik er dan écht ziek van? Nee, eigenlijk niet; dikke strot, spierpijn, ‘zwaar’ hoofd, dát allemaal wél, maar eigenlijk was het niet veel anders dan dat welbekende gevoel van eh… ‘grieperigheid’ dat me al zo’n beetje mijn halve leven lang ongeveer één á twee keer per jaar treft. Zegt dat dan iets over de aard van het beestje (mijn persoontje dus en eh… ruimschoots ingeënt) of zegt dat iets over de aard en de actuele ‘status’ van dat andere beestje (het virus bedoel ik)? Geen idee. Ik bedoel, ik ken mensen, jong én oud die wel degelijk letterlijk door corona omver geblazen werden en nog altijd met de gevolgen daarvan te kampen hebben. Ik ken echter ook mensen, onder wie mijn eigenste zoon (werkzaam in de zorg) die er eigenlijk pas achter kwamen na getest te zijn, zonder dat ze zich ook maar enigszins ziek voelden. Kortom, het is en blijft een enigma voor me… dat virus.
Feit is dat ik, vooral van mezelf, nu eindelijk eens even op de rem mocht trappen en eerlijk gezegd was ik daar wel aan toe ook… gewoon, languit op de bank met een dosis Netflix.
Columns schrijven ging vanaf die plek, gewapend met een tablet en een draadloos toetsenbord, trouwens ook nog reuze aardig, dus die methode probeer ik zo lang mogelijk te handhaven.
Thuis hebben ze deze column nog niet gelezen en ik lig zo lekker… vandaar dus.