Het contrast tussen mijn eerste en mijn huidige Blafmans kán bijna niet groter zijn. Waar haar voorganger als het ware altijd blindelings volgde (niet mijn verdienste hoor) heeft Blafmans II, voormalig zwerfhond (en dus eigenlijk ZZP’er) te Bulgarije, een nogal sterke eigen visie op haar dagbesteding, zeg maar. Het Statenplein op vrijdag en zaterdag is, vanwege de markt en al het daar aanwezige eetbare, zo’n beetje haar lievelingsplek op aarde. Kortom, samen náár de markt is meestal een feestje, maar terug naar huis het tegenovergestelde. Mila, want dat is haar echte naam, heeft namelijk een methode ontdekt om eh… de weg huiswaarts te saboteren. Hoe? Simpel. Door, soms midden op de markt, op haar rug te gaan liggen met vier poten omhoog en mijn gemopper daarover vervolgens geheel en al te negeren. En voordat u me nu allerlei adviezen gaat geven om dit ‘wie-is-hier-nou-eigenlijk-de-baas-probleem’ op te lossen… dat mág best hoor, maar wéét dat ik een ervaren hondenbezitter ben en dat ik alles al zo’n beetje geprobeerd heb. Feit is en blijft dat het een nogal hilarisch schouwspel is als mijn viervoeter me weer eens op deze manier te kakken zet en eerlijk gezegd moet ik er zelf ook wel, zij het als een boer met kiespijn, om lachen. Alleen kun je dat natuurlijk niet laten merken omdat je dan fout gedrag beloont. Kortom… geduldig blijven dus.
Afgelopen vrijdag had ik echter haast en dus besloot ik de impasse maar eens te doorbreken met een voor Blafmans nogal ingrijpende maatregel. Ik tilde haar op en droeg haar als een baby van het plein. Alleen zette ze het vervolgens op een hartverscheurend en goed geacteerd geweeklaag wegens ernstig aangetaste hondentrots. Waar ik aanvankelijk werd uitgelachen vielen mij nu vooral boze blikken en ‘achgossies’ ten deel. Na drie terugdraagbeurten is het probleem inmiddels opgelost. Ik heb nu alleen een nieuw probleem: kent iemand toevallig een goeie chiropractor? Voor mensenruggen én geknakte hondenego’s graag.