Eigenlijk vond ik ze wel mooi… die zogeheten recyclebankjes aan de Wantijdijk, die daar onlangs verwijderd zijn omdat ze begonnen te scheuren. Ze zaten trouwens, vooral na een héle lange wandeling met Blafmans, ook nog eens reuze lekker, dus ik hoop van harte dat de bankjes die er in april voor terugkomen ongeveer hetzelfde model hebben en dat die dingen, véél belangrijker natuurlijk, vervolgens wél heel blijven.
Al jaren pleit ik in mijn columns voor meer bankjes en picknicktafels in de openbare ruimte en dan vooral langs de diverse fiets- en wandelroutes op dit eiland en dus was ik blij verrast toen ik, een jaar of vier geleden, op de Wantijdijk die fraaie nieuwe bankjes ontwaarde. Ze vormen, zo liet ik mij vertellen, óók nog eens een interessante ‘oplossing’ voor ons aller plastic-probleem, want die bankjes zijn vervaardigd van moeilijk ‘afbreekbare’ afvalstoffen die, dankzij de 3D-printer, tóch nog een nuttige herbestemming kregen. Nou ja, zo leek het althans, want wat blijkt? De dingen begonnen (ik vermoed een jaar geleden al) aan alle kanten te scheuren. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn want zo komt dat plasticafval uiteindelijk alsnóg in het milieu terecht, aangezien die afgescheurde stukken van die bankjes in de grond of het water terecht komen. Kortom, dit op zich reuze nobele idee lijkt z’n doel voorbij te schieten. Terecht dus dat de Dordtse Partij  voor de Dieren er vorige maand bij het gemeentebestuur op aandrong om die beschadigde bankjes zo snel mogelijk weg te halen.
De hamvraag is nu: hoe komt het eigenlijk dat die bankjes langs de Wantijdijk zo snel kapot gingen, terwijl soortgelijke en nagenoeg even oude exemplaren in de Alblasserwaard er nog altijd pico bello bij staan? Zijn die Alblasserwaardse bankjes dan wellicht uit ‘sterkere’ plastic afvalresten vervaardigd of zijn de scheuren in de Dordtse bankjes het gevolg van ordinair vandalisme? Ik mag er van uitgaan dat dit uitvoerig onderzocht wordt… toch?