Fer is typisch zo’n ‘binnenstads-immigrant’ waar ik er inmiddels wel héél veel van ken. Geboren in het centrum en dan… verkering,  huwelijk, kinderen op komst en om die reden  – een jaartje of twintig, vijfentwintig geleden – ‘uitgeweken’ naar een buitenwijk of een dorp in de regio. En nu… kinderen de deur uit, met z’n tweetjes over, tijd voor nieuwe uitdagingen en dus: eengezinswoning (destijds voor een relatieve ‘habbekrats’ gekocht, maar inmiddels een tonnetje of vier waard) verpatst en ingeruild voor een luxe appartement in de binnenstad. Het is een ‘levensroute’ die ik veel generatiegenoten momenteel zie maken en wat mij daarbij opvalt is dat die ‘nieuwkomers’ (eigenlijk terugkomers dus) hun eigen binnenstad als het ware herontdekken en dat ook nog eens op zeer enthousiaste wijze.
Fer, een nog altijd jeugdig ogende bijna-zestiger, die jaren achtereen hooguit nog op zaterdagen nog naar het centrum kwam, kan er nog altijd niet over uit dat hij nu weer in hartje stad woont. Als een kleuter in een snoepwinkel wandelt hij al dagen achtereen door de stad van zijn jeugdjaren en inmiddels (hij woont hier nog geen maand) is hij al drie keer naar de Movies geweest en minstens zo vaak naar een restaurant. ,,Heerlijk hoor… dat alles nu om de hoek zit en dat je de auto lekker kunt laten staan. Ik heb sinds de verhuizing eigenlijk niet eens meer in dat ding gereden. Echt… we hadden dit al veel eerder moeten doen.’’
En nu mijn overpeinzing: een paar jaar geleden nog las ik dat ouderen in dit land massaal wegtrokken uit de binnensteden, maar in mijn directe leefomgeving neem ik juist precies het tegenovergestelde waar en lijkt het stadscentrum een soort magneet voor relatief welvarende vijftigers en zestigers te zijn. Is mijn ‘waarneming’ louter een kwestie van persoonlijk toeval of is hier inderdaad sprake van een trend en verandert de binnenstad stapsgewijs wel degelijk in ‘Senior Yup City?’