Nee, het móet niet hoor, maar in discussies over wél of geen vlees eten vind ik het toch altijd het sterkste als je zelf eerlijk ‘uit de kast’ komt. Nou… dat doe ik dan ook maar meteen: Ik eet vlees, want ik vind een balletje gehakt, een biefstukje of een stukje kip op z’n tijd nu eenmaal lekker. En ja – ook al weet ik dat dit geen echte troost voor veganisten is – ik geef ook toe dat ik daar steeds vaker behoorlijk wat schuldgevoelens bij heb, want ik veracht de bio-industrie en mijn hart gaat open bij huppelende lammetjes op Dordtse dijkies. En voordat ú het zegt, zeg ik het zelf maar: ik ben behoorlijk hypocriet, want ik eet principieel geen paard en eh… (geloof me, da’s in sommige landen écht een lekkernij) ook geen hond. Wél veel vis (gezonde vetten) want – óók hypocriet – dat doet gevoelsmatig minder ‘errug’ aan. Nu het goeie nieuws… ik eet steeds vaker bewust en vol overtuiging veganistisch (veel alternatieven zijn bést lekker) en ook schenk ik louter havermelk over mijn cornflakes, want koeienmelk komt immers koeienkalfjes toe. Soms is het trouwens geen bewuste (‘eigen’) keuze als ik ‘vegan’ eet, al schik ik me altijd zonder morren op bijeenkomsten waar louter plantaardige hapjes worden aangeboden. Waarom? Omdat mijn keuze om bij gelegenheid veganistisch te eten voor mij nu eenmaal minder zwaar weegt dan voor mensen die met een omgedraaide situatie geconfronteerd worden. En dus vind ik het een prima voorstel van de Partij voor de Dieren om ambtenaren en raadsleden (tijdens raads- en commissievergaderingen) voortaan louter veganistische hapjes, zoals koekjes en bittergarnituur, voor te schotelen, mits ze niet specifiek om  vlees vragen (die optie blijft). Daarover gaat de raad binnenkort een besluit nemen en ik zeg doen… niet lang over vergaderen (ofwel, niet over zemelen) maar gewoon afhameren en snel over gaan tot de orde van de dag.