Hád je maar niet in de binnenstad moeten gaan wonen,’ luidt vaak de ‘makkelijke’ reactie die centrumbewoners om de oortjes geslingerd krijgen als ze het in hun hoofd halen om ook maar een béétje te klagen over wat dan ook. Waarom? Tja… je kiest er toch immers zélf voor om in een binnenstad te gaan wonen, met álle lolligheden die daar bij horen, zoals eh…  restaurantjes, winkeltjes, een prettige weekmarkt om de hoek, altijd een plek op loopafstand om een plasje te doen (namelijk je eigen wc) en nooit in de rij hoeven staan voor een parkeergarage. En oh ja… als je eens een biertje te veel gedronken hebt, dan hoef je geen Bob of taxi te bellen om thuis te komen. Kortom, wonen in de binnenstad is een genot voor wie daar bewust voor gekozen heeft. Zelf zou ik, opgegroeid in Sterrenburg, écht niet meer kunnen aarden in een buitenwijk, al kan me ook best voorstellen dat er mensen zijn die precies andersom redeneren.
Maar nu even over die ‘klagers’… om precies te zijn over die mensen die graag heldere afspraken willen maken met de uitbaters van een (nu nog enigszins onbestemd) terras bij het toekomstige Filmhuis De Witt én het ‘cultuurbolwerk’ De Kunstkerk, precies voor en naast hun voordeur. Veel van die mensen woonden tot voor enkele jaren geleden in een relatief rustige binnenstadsbuurt waar nog helemaal niks was; het gebouw waar zich in 2013 ‘The Movies’ vestigde fungeerde destijds hooguit als Sinterklaashuis en het wás er dus ooit relatief rustig. En nee, die omwonenden klagen niet over elk wissewasje (stelden zich zelfs positief op aangaande de plannen), maar willen wél duidelijkheid over de sluitingstijden en de grootte van het terras. Doe hun wensen en grieven dus niet af met de dooddoener ‘Hád je maar niet in de binnenstad moeten gaan wonen’, want dat is, om wijlen Wim de Bie maar eens te citeren, gelul van een dronken aardbei.