Op zaterdagen – ik schreef er al vaker over – staan er dikwijls lange rijen voor de parkeergarage Drievriendenhof. Nu is mijn huis aan de Vest gericht op de Spuihaven, zodat ik weinig mee krijg van die wekelijkse verkeerschaos. Dat merk je pas als je naar buiten stapt en ook afgelopen zaterdag constateerde ik dat mijn straat weer eens volledig vol en vast stond. Gevolg is dat het fietsverkeer nog maar één kant op kan om die stadsfile te passeren, namelijk de stoep op. Alleen daar – dat heb je nu eenmaal met trottoirs – lopen voetgangers ‘hinderlijk in de weg.’ Soms moeten zij letterlijk wegduiken voor al dan niet gemotoriseerde tweewielers die via de stoep hun weg voortzetten. Dat lijdt soms tot méér dan louter verbale ‘aanvaringen.’ Al menigmaal was ik daar getuige van en afgelopen zaterdag – ik kwam net aangesjokt vanaf de markt – zag ik hoe een scooterrijder, ter hoogte van mijn voordeur, al toeterend en demonstratief gas gevend een moeder met kinderwagen tot wanhoop dreef. Het ventje had echter niet in de gaten dat de echtgenoot van de vrouw (grote kerel) zich op dat moment vlak achter hem bevond. Die was woest, dat zag ik aan zijn gezicht, maar bleef bewonderenswaardig koel. Hij  positioneerde zich strategisch naast de scooter, trok het contactsleuteltje er uit, wierp dat precies op een verhoging boven een voordeur en voegde zich daarna doodgemoedereerd bij zijn echtgenote. Scooterboy overwoog nog even verhaal te gaan halen, maar schatte de uitbundig getatoeëerde bicepsomvang van vaderlief op tijd goed in. Het kereltje moest vervolgens halsbrekende toeren uithalen (op zijn scooter gaan staan) om zijn sleutels terug te halen en besloot vervolgens wijselijk om die twintig meter die hij nog op de stoep te gaan had als ridder te voet af te leggen. Dordt anno 2023 doet, qua zaterdagverkeer, soms niet onder voor Mumbai. Beetje sneu, maar het levert soms wél een geinige column op.