Als een sluimerende maagzweer voor politici die er nog energie in willen steken, als het ultieme symbool van gemeentelijke onmacht en als een doorn in het oog van iedere Sterrenburger, ligt hij te wachten op die sloophamer die maar niet komt.
Het voormalige gebouw van de Keuringsdienst van Waren aan de Planetenlaan in Sterrenburg stond ooit symbool voor welvaart in een toen nog jonge nieuwbouwwijk. Maar toen ging de Keuringsdienst, zoals zo vele Dordtse diensten en bedrijven nadien, op in de machtige klauwen van Groot-Rotterdam en bleef het gebouw lang leeg staan. Wat volgde was een kraakactie die uitmondde in een nog grotere klerezooi en nog meer ergernis bij de omwonenden. Zelfs een onnodige brand, alweer zo’n jaar of twee geleden, kreeg het gebouw niet op de knieën.
En dan te bedenken dat er al jarenlang plannen klaar liggen voor uitbreiding van het inmiddels wat ouderwets aandoende winkelcentrum Sterrenburg, die op de plek van het pand van de Keuringsdienst niet alleen meer ruimte, maar ook zoveel meer uitstraling kan krijgen. Hoe kan een gezichtsbepalend pand op een centrale plek in een van Dordrechts grootste wijken zo lang leeg staan? Het antwoord is simpel: keiharde muntjes. De projectontwikkelaar die het pand indertijd (toen al in wrakstatus) aankocht wil gewoon ‘zijn’ prijs hebben, maar het bod van die andere projectontwikkelaar (zeg maar de beheerder van het winkelcentrum) komt lang niet in de buurt van het gevraagde bedrag. En zoals zo vaak het geval is laat de eigenaar het pand simpelweg verder verrotten (een bekende vorm van blackjack, of beter gezegd ‘blackmail’ in dit wereldje) als pressiemiddel naar die mogelijke koper en een vooralsnog louter toekijkende gemeente. Die wíl best ingrijpen om deze impasse te doorbreken, maar heeft daar simpelweg de machtsmiddelen niet voor. Maar nu gloort er hoop aan de horizon: in politieke wandelgangen en door enkele ondernemers in winkelcentrum Sterrenburg wordt de laatste dagen (ja, zelfs al bijna hardop) gefluisterd dat een doorbraak nu écht op komst is. Ik geloof het pas als ik die sloophamer met eigen ogen zie aanrijden.

Foto: Etienne Busink (www.fotobusink.nl)