Niet voor niets was het schrijnende gebrek aan betaalbare woonruimte op dit eiland de afgelopen maanden het ‘heetste’ onderwerp  in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van volgende week. Nog even de feiten in vogelvlucht: het aanbod aan betaalbare koop- en huurwoningen is hier vandaag de dag dérmate schaars dat starters niet kunnen starten, dat ‘uitbreiders’ (met een kindje op komst bijvoorbeeld) nauwelijks mogelijkheid hebben om dóór te verhuizen naar een ruimere woning en dat senioren, die kleiner willen wonen (en een gewilde eengezinswoning kunnen ‘achterlaten’) noodgedwongen blijven zitten waar ze zitten. Kortom, de huizenmarkt zit hier momenteel muurvast. Het verkiezingscredo is dan ook bouwen, bouwen en nog eens bouwen, alleen… we wonen op een eiland (met natuurlijke begrenzingen) en we willen ons schaarse groen ook niet volplempen met steen en beton. Kortom: we moeten de hoogte in. Dat hoeven nou ook weer geen wolkenkrabbers te worden, maar met betaalbare, niet al te hoge flats kom je ook al een eind. En natuurlijk willen we allemaal dat die flatgebouwen het liefst een beetje op redelijke afstand van onze eigen woning komen te staan, want die dingen bederven nu eenmaal het uitzicht en nemen soms ook een hoop licht weg. Begrijpelijk, maar ook lastig want bij elk, niet eens zo héél hoog hoogbouwplan, gaat altijd wel weer een nieuw en tijdrovend bezwarencircus van start. Dat is nu bijvoorbeeld het geval bij die beoogde woontoren op de hoek van de Laan der VN en de Karel Doormanweg in Wielwijk. Die zou eerst 50 meter worden, maar wordt uiteindelijk hooguit een metertje of 27. Of de bezwaren van de omwonenden nou écht hout snijden is niet aan mij om te beoordelen. Alleen eh… dit gaat natuurlijk allemaal wél weer ontzettend lang duren. Kunnen dit soort bezwaar- en besluitvormingsprocessen nou gewoon niet wat versneld worden zonder aan zorgvuldigheid in te boeten? Er zitten namelijk héél veel mensen op woonruimte te wachten… niet overmorgen, maar gisteren.