Laten we solidair zijn met de vluchtenden, de gewonden. de nabestaanden

met al die mensen die om vrede roepen

om medeleven en vrijheid

laten we onze stemmen verheffen

in gedachten een kruisraket ruilen voor een fluit

de bom voor een contrabas

het vuurwapen voor een viool

het gifgas voor een gitaar

de kalashnikov voor een klarinet 

geen heavy metal, maar melodieën

die lichter zijn dan het gewicht

van een ondraaglijk bestaan

laten we omkijken naar elkaar

laten we een verdwaalde kogel

nooit de weg wijzen

U las zojuist een deel van een gedicht dat Marieke van Leeuwen, voormalig stadsdichter van Dordrecht afgelopen zondagmiddag voordroeg tijdens een zogeheten solidariteitsbijeenkomst voor Oekraïne in de Grote Kerk. En nee, het is niet het volledige gedicht (da’s langer en nóg mooier), dus eigenlijk doe ik deze woordkunstenaar nu geen volledig recht. Maar deze column heeft (in dit geval helaas) nu eenmaal een beperkt aantal woorden en ik moest nu eenmaal een keuze maken. Dit gedicht van Marieke van Leeuwen (nou ja, het slotdeel ervan dus), dat ik met haar toestemming gebruik, drukt mijn gevoelens uit op een manier die ik zelf nooit zó mooi en indrukwekkend had kunnen verwoorden.
Dordrecht, zo bleek uit de solidariteitsbijeenkomst, biedt een warm welkom aan Oekraïense vluchtelingen die, eind deze week, onze kant op komen. Van mijn stad – stug misschien aan de buitenkant, maar van oudsher, als het er er op aan komt, een échte Mensenstad (jawel, mét hoofdletter) – had ik eigenlijk niets anders verwacht. Dat wilde ik, als trotse Dordtenaar, gewoon even kwijt.