Onlangs stond ik, samen met Blafmans, op de Costa Loswal, u weet wel… daar achter dat ouwe stoomgemaal, waarvan de restauratie maar niet wil opschieten. Ik zie drie jongens, jaartje of zestien, druk in de weer met een rubberbootje en een buitenboordmotor. Dat gevaarte (formaat koelkast) moest en zou  ‘aan’ die boot, maar zelfs een leek kon zien dat die reusachtige Yamaha daar eigenlijk veel te zwaar voor is. Toch kregen ze het, na vijf mislukte pogingen, wonderwel voor elkaar en toen ik ze even later, ernstig overhellend en met véél lawaai zag wegvaren, maakte mijn aanvankelijke ergernis over het feit dat ze de rust in Biesbosch nu wel érg verstoorden, plaats voor bewondering vanwege hun vasthoudendheid. Even moest ik denken aan een stout plan uit mijn eigen jeugd. Ik had – we spreken nu van medio jaren tachtig – een Lelijke Eend en die werd afgekeurd omdat de steunbalken verrot waren. Twee vrienden, lasser van beroep, opperden het plan om er een stuk treinrail onder te bevestigen. Dat geschiedde (het kostte me welgeteld één fles whisky om bij een bevriende ijzerhandelaar een ouwe rail te bemachtigen) en mijn Eendje werd zowaar nog goedgekeurd ook. Alleen had ik, zo bleek enkele dagen later, één nieuw probleem: vanaf Rotterdam haalde mijn nu véél te zware 2CV4 het nét niet naar het hoogste punt van de Brienenoordbrug. Het was diep in de nacht en gelukkig was het daar destijds nog niet zo druk als tegenwoordig, zodat mijn drie passagiers veilig konden uitstappen om mijn brikkie naar het hoogste punt van de brug te duwen. Vervolgens konden we, met dank aan de zwaartekracht, de barre tocht naar Dordt voortzetten.
Ik schiet in de lach, zwaai de herrieschoppers uit en mijmer over jeugdige overmoed. Die ruil je, met het vorderen der jaren, om voor degelijkheid. Dat deed ik met dat Eendje ook daar heb ik nog altijd een beetje spijt van.