Gemeentebesturen zijn over het algemeen weinig fantasierijk. Ze willen vaak wel iets alleen eh… wát precies weten ze meestal ook weer niet. En dát levert niet zelden tijdrovende en soms ook ietwat  pijnlijke situaties op. Voorbeelden? Ach, ik heb er zat (van dik Willembeeld tot verpauperend Teerlink-pand tot een hotel aan het Vrieseplein dat er maar niet komt) maar laat ik me beperken tot twee nogal vage wensen met betrekking tot min of meer leegstaande (nou ja, momenteel ‘uitgebruikleende’) gebouwen op dit eiland. Dat zijn de Biesboschhal aan de kop van Stadswerven en gebouw Berckepoort, nabij het Hof aan de Voorstraat. Die wil de gemeente dolgraag van de hand doen, want ongebruikt onroerend goed kost nu eenmaal klauwen met geld aan beheer en onderhoud. Daarbij komt dat langdurige leegstand een stad er over het algemeen nou niet bepaald gezelliger op maakt. En dus schreef het gemeentebestuur, met betrekking tot beide panden,  jaren geleden al, een soort prijsvraag uit onder het motto: ‘Beste schapekoppen, verzin iets leuks, doe een bod en wij hakken de knoop door.’
Tot op heden wil dat niet bepaald vlotten: in het geval van de Biesboschhal kwamen er best wel leuke ideeën boven tafel (iets met sport, horeca, kunst, autisme etc.) maar kennelijk niet die ideeën waarvoor het gemeentebestuur serieus warm liep. In het geval Berckepoort ging er ook nog eens iets mis in de procesgang omdat één van de meedingende partijen de aanbesteding niet eerlijk verlopen vond. Gevolg: het duurt maar en het duurt maar en enthousiaste initiatiefnemers (zakelijk of idealistisch) met aardige ideeën haken af omdat hun ‘momentum’ verdwijnt.
Ik heb er niks op tegen dat een raad en/of college zich, in aanloop van ontwikkelprocessen, inhoudelijk laat ‘voeden’ door derden, maar een gemeentebestuur moet dan vervolgens wel zélf bepalen wát het precies wil. Nee, niet middels een pitch, een tender of een prijsvraag, maar op basis van een ‘eigen’ visie op de toekomst..