Helaas kan ik slechts één column per dag schrijven, vandaar nú pas mijn reflectie op het Tij Festival, dat zich onlangs op en rond Stadswerven afspeelde. Omdat ik er, samen met collega Jaap Bouman, enkele rondleidingen mocht verzorgen heb ik de wandelroute vanaf het Otto Dickeplein  tot en met de Biesboschhal minstens zes keer gelopen en ondanks kou en regen kreeg ik daar steeds weer een warm gevoel bij. Dit omdat Dordt ‘by night’ zich op haar aller-fraaist manifesteerde met prachtige ‘lichtwerken’ en toegankelijke informatie over het ons omringende water. En dat alles – eigenlijk bij toeval, want het was niet van tevoren afgestemd – ook nog eens opgeluisterd met imposante lichtstralen die, in het kader van ‘Spotlights On’ (een pr-actie van de samenwerkende Drechtsteden) vanaf de Dordtse bruggen over het eiland schenen. Kortom, het Tij Festival was een prachtfestival dat, wat mij betreft, een min of meer permanente doorstart verdient. Waarom ik dat vind? Ten eerste omdat het gewoon indrukwekkend was en ten tweede omdat de Biesboschal zich manifesteerde als de ideale locatie om mensen, met artistieke en informatieve projecten, over van alles en nog wat te informeren. Ik bedoel: juist op deze laagdrempelige plek kun je als lokale overheid je ‘boodschap’ (in dit geval ging het over klimaatverandering en onze toekomst met betrekking tot water) op laagdrempelige wijze uitdragen. Daar is die hal gewoon ideaal voor en als je zoiets dan gepaard laat gaan met beeldende kunst, muziek, manifestaties, lezingen en discussies dan haal je er ook nog eens serieus publiek mee binnen.
En dan nog iets… dat neonkunstwerk ‘My Light Is Your Light’ van de Palestijns-Libanese kunstenaar Alaa Minawi (voorstellende een groep vluchtelingen) zou wat mij betreft best permanent mogen blijven staan op die landtong nabij de Prins Clausbrug. Al is het alleen al om ons te herinneren aan het feit dat ‘wij’ Dordtenaren op een dag wellicht zélf ooit eens moeten wijken voor wassend water.