Nee, dit is niet het begin van een nieuw Harry Potterverhaal, maar ik wil het toch even met u hebben over een schijnbaar ‘verdwenen’ weg. Die weg heet de Gulden Middenweg en hij wordt vandaag de dag eigenlijk nog maar zelden bewandeld. Wat mij betreft gaan we hem weer in oude luister herstellen en nemen we hem op in de route van de Dordtse Avondvierdaagse. Ik leg u straks uit wat ik daarmee bedoel.
Vanwege de pandemie ging er de afgelopen jaren twee keer een streep door dit wandelfestijn en toen het vorig jaar dan weer wél mocht trapte de organiserende wandelvereniging ‘Willen is Kunnen’ op de rem. De reden? Tja, de vrijwilligers waren inmiddels ernstig op leeftijd, hetgeen er op neer kwam dat er van ‘willen’ misschien nog wel enige sprake was, maar dat er van ‘kunnen’ eigenlijk niet veel meer terecht kwam. De Avondvierdaagse leek een stille dood gestorven, totdat Nobel’s Brood ‘to the rescue’ kwam. Da’s prachtig natuurlijk en wat mij betreft ook alle hulde voor dit initiatief, alleen leggen de nobele Nobelvrijwilligers nu wel een ‘eis’ op tafel, waar half Dordt van in de vlekken schiet. De editie ‘nieuwe stijl’ moet namelijk een gezonde editie worden en dus worden snoepkramen (almede de patatkraam van John) van het startterrein geweerd. Maar door dát op te leggen ga je echt aan de ‘ziel’ van dit evenement voorbij. Snoep en patat horen er namelijk gewoon bij… dát is nou juist wat het voor kinderen én voor de ‘trakterende’ opa’s en oma’s zo aantrekkelijk maakt. Lekker lopen, lol hebben, je kind, kleinkind en al die behulpzame vrijwilligers (met alle gekkigheid die je maar kunt verzinnen) in het zonnetje zetten. En ja… patatje na natuurlijk, want dat is het áller-lekkerst als je voetjes heel hard au roepen. En tuurlijk… misschien wat minder snoep en wat meer radijsjes, mandarijntjes en komkommertjes, maar eh… dat gaat allemaal prima samen toch, op die Gulden Middenweg?