Het is een spel en bij spelletjes draait het meestal om de knikkers. Eigenlijk was ik mijn column van vandaag liever niet met die zin begonnen, want we hebben het hier over de gezondheid van mensen en die zet je niet eh… op het spel toch?
Kennelijk wél dus en zonder enig mededogen, was mijn – toegegeven – ietwat primaire reactie, toen ik in mijn krant las dat de juristen van Chemours, in een door vier Drechtsteden aangespannen rechtszaak tegen dit bedrijf, met droge ogen als argument aanvoeren: ‘Wir Haben Es Nicht Gewusst.’
De gemeentes  Dordrecht, Sliedrecht, Papendrecht en Molenlanden hebben bij het chemieconcern een schadeclaim neergelegd omdat het bedrijf decennialang schadelijke stoffen uitgestoten heeft die uiteindelijk in de grond belandden. Om die grond weer te kunnen saneren (én om de kosten van bloed- en bodemonderzoek te dekken) kost vele miljoenen en die eurootjes moeten, zo stellen de eisers, onder het motto ‘de vervuiler betaalt’, opgehoest worden door Chemours. Het bedrijf werpt nu bij de rechter het argument op dat het eigenlijk nog niet zo heel lang duidelijk is dat de uitstoot van PFOA- en GenX-stoffen ‘neerdwarrelt’ en dus in de bodem terecht komt. En om die reden (‘Wij namen destijds aan dat onze uitstoot in de lucht zou vervliegen’) stellen de juristen van Chemours dus niet over de brug te hoeven komen. Of dat argument enig hout snijdt zal de rechter dit najaar beslissen, al zegt mijn simpele boerenverstand dat de uitspraak voor Chemours never nooit gunstig kán uitvallen. Ik bedoel… het was immers al in de jaren ’80 bekend dat er bij DuPont (waar Chemours uiteindelijk uit voorkomt) nou niet bepaald Appelsientje uit de schoorsteen kwam en laten we eerlijk zijn, een rechter gaat écht niet voor de smoes vallen dat de ‘verantwoordelijken’ bij DuPont en Chemours zich niet bewust waren van het natuurkundig gegeven dat wat omhoog vliegt uiteindelijk altijd weer een keer naar beneden komt.