‘Rekken en d’r bij blijven.’ Dat zinnetje is van mijn held Simon Carmiggelt en toegegeven… het zal de leeftijd wel zijn, want hij schiet de laatste tijd steeds vaker door mijn hoofd. Het overkwam me gisteren bijvoorbeeld , toen ik bij de supermarkt werd staande gehouden door een colporteur. Nou ja, colporteur klinkt zo ouderwets; het was een student (althans dat beweerde hij) die een charitatieve instelling vertegenwoordigde waarvan ik de naam maar even niet noem om die vriendelijke jongen niet in verlegenheid te brengen. Het was iets met waterputten in Afrika of zoiets.
Even de dialoog: ,,Dag meneer. U lijkt me écht iemand die erg betrokken is met de derde wereld (komt vast door m’n brilletje), dus eh… mag ik u even wat vragen? Wist u dat u voor nog geen vijf euro iedereen op deze planeet van schoon water kunt voorzien?’’ Dat leek mij eerlijk gezegd een koopje en nu had ik toevallig nét een briefje van vijf euro in mijn zak (wisselgeld van de glazenwasser) en tevens had ik ernstig last van een goed humeur (iets met Feyenoord) dus ik zei: ,,Nou, kom maar op met die collectebus.’’
Maar nee hoor… zo werkte dat niet. De jongen haalde een iPad tevoorschijn, begon me naar mijn gegevens te vragen en legde me ‘en passant’ uit dat het hier vijf euro per maand betreft en dat ik me dus als het ware voor onbepaalde tijd verbind aan de organisatie die hij representeerde. Ik besloot er om die reden tóch maar van af te zien en de jongen reageerde begripvol.
Even verderop sta ik oog in oog met mijn favoriete bedelaar Bert met zijn altijd aanstekelijke lach en ik had dat briefje nou tóch al in mijn hand dus eh… mazzelpikkie, zeg maar. Kennelijk had Bert zojuist goed meegeluisterd, want zijn geruststellende reactie bezorgde mij een acute lachstuip. ,,Bij mij zit je helemaal nergens aan vast hoor… je weet toch?’