Zondagochtend… lekker op de bank met wat zaterdagkrantjes om me heen en Blafmans half op schoot met hoopvolle blik gericht op het laatste hapje van mijn bammetje. Dan hoor ik de brievenbus klepperen. Hè, post op zondag? Toch maar even kijken. Op de mat ligt een brief… van de burgemeester himself: ‘Beste bewoner, Afgelopen nacht heeft zich een schietincident voltrokken in uw buurt. Daarbij is niemand gewond geraakt. De recherche doet onderzoek (…). Coffeeshop Asilah is, naar aanleiding van dit incident, voor ten minste twee weken op last van mij als burgemeester gesloten en dus niet toegankelijk. Dit is nodig om de rust in de wijk terug te laten keren en de openbare orde te herstellen.’
Op zich niks mis met die brief natuurlijk (prima actie zelfs om de buurt direct te informeren), maar in een luie ochtend heb ik nu verder toch echt geen zin meer. Dus, koffie opdrinken en naar buiten dus (hond mee) om zelf poolshoogte te gaan nemen. In het rolluik van de coffeeshop (die, behoudens wat lompe foutparkeerders, overigens nooit overlast veroorzaakt) zitten kogelgaten, die door de recherche keurig met rode pijltjes zijn ‘aangemerkt.’ De zaak was eigenlijk nét weer open na een eerdere sluiting, die weer het gevolg was van een poging tot brandstichting, ruim een maand geleden. Wat is hier aan de hand? Partijtje koopwaar niet betaald? Ruzie met een leverancier? Afgunst van een concurrent? Terwijl ik weer naar huis loop, denk ik: Je zal er verdorie toch naast wonen… of in het Lenghenhofje daar precies tegenover. Ik gun die vriendelijk eigenaar (of bedrijfsleider) van harte zijn nering, maar ik zag zojuist voor het eerst échte angst in de ogen van de omwonenden die ik sprak. Begrijpelijk ook, want eh, twee weken dicht… en dan? Een echte bom? Brand in dat smalle straatje? Een heus vuurwapengevecht? Nee, die toko mag pas weer open als deze zaak tot op de bodem is uitgezocht.